บทอ่านจากหนังสือพงศ์กษัตริย์ ฉบับที่สอง                         2 พกษ 22:8-13 และ 23:1-3
     มหาสมณะฮิลคียาห์บอกชาฟาน ราชเลขาว่า “ข้าพเจ้าพบหนังสือธรรมบัญญัติอยู่ในพระวิหารขององค์พระผู้เป็นเจ้า”ฮิลคียาห์มอบหนังสือนั้นแก่ชาฟาน ซึ่งนำมาอ่าน ชาฟานราชเลขา จึงไปทูลกษัตริย์ว่า “บรรดาผู้รับใช้ของพระองค์นำเงินซึ่งอยู่ในพระวิหารส่งมอบแก่ผู้ดูแลงานซ่อมแซมพระวิหารขององค์พระผู้เป็นเจ้าแล้ว” ชาฟานราชเลขาทูลเสริมอีกว่า “สมณะฮิลคียาห์ให้หนังสือเล่มหนึ่งแก่ข้าพเจ้า” แล้วชาฟานก็อ่านถวายกษัตริย์
     เมื่อกษัตริย์ทรงได้ยินถ้อยคำจากหนังสือธรรมบัญญัติ พระองค์ทรงฉีกฉลองพระองค์ด้วยความทุกข์ ทรงสั่งสมณะฮิลคียาห์อาคิคัมบุตรของชาฟาน อัคโบร์บุตรของมีคายาห์ ชาฟานราชเลขา และอาสายาห์ข้าราชบริพารของกษัตริย์ว่า “จงไปทูลถามองค์พระผู้เป็นเจ้าให้เรา และให้ประชาชนชาวยูดาห์ทั้งหลาย เรื่องถ้อยคำในหนังสือที่พบนี้ องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงพระพิโรธพวกเราอย่างยิ่ง เพราะบรรพบุรุษของเราไม่เชื่อฟังถ้อยคำในหนังสือนี้ และไม่ปฏิบัติตามที่มีเขียนไว้สำหรับเรา”
     กษัตริย์โยสิยาห์ทรงเรียกประชุมบรรดาผู้อาวุโสแห่งอาณาจักรยูดาห์และกรุงเยรูซาเล็ม พระองค์เสด็จขึ้นไปยังพระวิหารขององค์พระผู้เป็นเจ้า พร้อมกับชาวยูดาห์และผู้อาศัยที่กรุงเยรูซาเล็มทุกคน บรรดาสมณะ ประกาศกและประชากรทั้งปวง ทั้งชนชั้นสูงและคนธรรมดา พระองค์ทรงอ่านถ้อยคำทั้งหมดของหนังสือพันธสัญญาที่พบในพระวิหารขององค์พระผู้เป็นเจ้าให้ทุกคนได้ยิน กษัตริย์ทรงยืนข้างเสา ทรงกระทำพันธสัญญาเฉพาะพระพักตร์องค์พระผู้เป็นเจ้าว่าจะดำเนินตามองค์พระผู้เป็นเจ้า จะรักษาบทบัญญัติ กฤษฎีกาและข้อกำหนดของพระองค์สุดจิตใจ สุดวิญญาณ จะปฏิบัติตามถ้อยคำของพันธสัญญาที่เขียนไว้ในหนังสือเล่มนี้ ประชาชนทุกคนปฏิญาณจะทำตามพันธสัญญา

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญมัทธิว                                     มธ 7:15-20
     เวลานั้น พระเยซูเจ้าตรัสแก่บรรดาศิษย์ว่า “จงระวังประกาศกเทียมซึ่งมาพบท่านนุ่งห่มเหมือนแกะแต่ภายในคือสุนัขป่าดุร้ายท่านจะรู้จักเขาได้จากผลงานของเขามีใครบ้างเก็บผลองุ่นจากต้นหนามหรือเก็บผลมะเดื่อเทศจากพงหนามในทำนองเดียวกันต้นไม้พันธุ์ดีย่อมเกิดผลดีต้นไม้พันธุ์ไม่ดีย่อมเกิดผลไม่ดีต้นไม้พันธุ์ดีจะเกิดผลไม่ดีมิได้และต้นไม้พันธุ์ไม่ดีก็ไม่อาจเกิดผลดีได้ต้นไม้ทุกต้นที่ไม่เกิดผลดีย่อมถูกโค่นทิ้งในกองไฟดังนั้นท่านจะรู้จักประกาศกเทียมได้จากผลงานของเขา”

ข้อคิด
     เป็นคนของพระต้องเท่าทันโลกเป็นคริสตชนต้องรู้ทันคน, มองให้ออกดูให้เป็นว่าสิ่งใดคือของแท้สิ่งไหนคือของเทียม, สำคัญกว่านั้นคือการตีฆ้องร้องป่าวไม่ได้ช่วยให้ใครเชื่อว่าเราเป็นของแท้และดีจริงแต่โดยการปฏิบัติความรักและทำกิจการดีต่างหากที่จะเป็นประจักษ์พยานอันมีชีวิตให้เราเอง, คิดให้รอบคอบพูดเท่าที่จำเป็นและทำสิ่งดีเพื่อพี่น้องที่สุดแม้เราปิดปากเงียบแต่กิจการจะร้องป่าวประกาศแทนเราเอง