บทอ่านจากหนังสือกิจการอัครสาวก                                    กจ20:28-38
     เวลานั้น เปาโลกล่าวกับบรรดาผู้อาวุโสของพระศาสนจักรที่แห่งเมืองเอเฟซัสว่า “ท่านทั้งหลายจงดูแลตนเองและฝูงแกะที่พระจิตเจ้าทรงแต่งตั้งท่านให้เป็นผู้ดูแล เพื่อเลี้ยงดูพระศาสนจักรของพระเจ้าที่พระองค์ทรงได้มาด้วยพระโลหิตของพระบุตรข้าพเจ้ารู้ว่าเมื่อข้าพเจ้าจากไปแล้ว สุนัขป่าดุร้ายจะเข้ามาในกลุ่มของท่านและจะทำร้ายฝูงแกะ แม้ในกลุ่มของท่านก็จะมีบางคนลุกขึ้นกล่าวบิดเบือนความจริงเพื่อโน้มน้าวบรรดาศิษย์ให้ติดตามตน ดังนั้น ท่านทั้งหลายจงเฝ้าระวังไว้เถิด จงระลึกว่าข้าพเจ้าไม่เคยหยุดเตือนท่านแต่ละคนด้วยน้ำตานองหน้าทั้งกลางวันกลางคืนตลอดเวลาสามปี
     บัดนี้ ข้าพเจ้าฝากท่านทั้งหลายไว้กับพระเจ้าและกับพระวาจาแห่งพระหรรษทานของพระองค์ พระวาจานี้สร้างพระศาสนจักรและประทานมรดกให้ท่านรับร่วมกับบรรดาผู้ศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายได้ ข้าพเจ้าไม่เคยอยากได้เงินทองหรือเสื้อผ้าของผู้ใด ท่านก็รู้แล้วว่าข้าพเจ้าทำงานด้วยมือทั้งสองนี้เพื่อสนองความต้องการของข้าพเจ้าและของผู้ที่อยู่ด้วย ข้าพเจ้าแสดงให้ท่านเห็นเสมอมาว่า เราต้องทำงานเช่นนี้เพื่อช่วยเหลือผู้อ่อนแอโดยระลึกถึงพระวาจาของพระเยซูองค์พระผู้เป็นเจ้าที่ว่า ‘การให้ย่อมเป็นสุขมากกว่าการรับ’”
     เมื่อกล่าวดังนี้แล้ว เปาโลคุกเข่าลงพร้อมกับทุกคนและอธิษฐานภาวนา ต่างร้องไห้ฟูมฟายเข้าสวมกอดและจูบลาเปาโล ทุกคนรู้สึกโศกเศร้า เพราะเปาโลพูดว่า เขาเหล่านั้นจะไม่ได้เห็นหน้าของเปาโลอีก แล้วทุกคนก็ไปส่งเปาโลถึงเรือ

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญยอห์น                                       ยน17:11ข-19
     เวลานั้น พระเยซูเจ้าทรงเงยพระพักตร์ขึ้นเบื้องบน ตรัสว่า “ข้าแต่พระบิดาผู้ศักดิ์สิทธิ์ โปรดเฝ้ารักษาบรรดาผู้ที่ทรงมอบให้ข้าพเจ้าไว้ในพระนามพระองค์เพื่อเขาจะได้เป็นหนึ่งเดียวกันเหมือนกับพระองค์และข้าพเจ้า เมื่อข้าพเจ้าอยู่กับบรรดาผู้ที่พระองค์ทรงมอบให้ข้าพเจ้าข้าพเจ้าเฝ้ารักษาเขาเหล่านั้นไว้ในพระนามของพระองค์ ข้าพเจ้าเฝ้ารักษาไว้ และไม่มีผู้ใดพินาศเว้นแต่ผู้ที่ต้องพินาศเพื่อให้เป็นจริงตามพระคัมภีร์แต่บัดนี้ ข้าพเจ้ากำลังกลับไปเฝ้าพระองค์ข้าพเจ้ากล่าววาจานี้ขณะที่ยังอยู่ในโลกเพื่อบรรดาผู้ที่พระองค์ทรงมอบให้ข้าพเจ้าจะมีความยินดีของข้าพเจ้าอย่างเต็มเปี่ยมข้าพเจ้ามอบพระวาจาของพระองค์ให้เขาเหล่านั้นแล้วและโลกเกลียดชังเขาเพราะเขาไม่เป็นของโลกเช่นเดียวกับที่ข้าพเจ้าไม่เป็นของโลกข้าพเจ้าไม่ได้วอนขอพระองค์ให้ทรงยกเขาออกจากโลกแต่วอนขอให้ทรงรักษาเขาให้พ้นจากมารร้ายเขาไม่เป็นของโลกเช่นเดียวกับที่ข้าพเจ้าไม่เป็นของโลกโปรดบันดาลให้เขาศักดิ์สิทธิ์โดยอาศัยความจริงพระวาจาของพระองค์คือ ความจริงพระองค์ทรงส่งข้าพเจ้ามาในโลกฉันใดข้าพเจ้าก็ส่งเขาเข้าไปในโลกฉันนั้นข้าพเจ้าถวายตนเป็นบูชาสำหรับเขาเพื่อเขาจะได้รับความศักดิ์สิทธิ์อย่างแท้จริงด้วย”

ข้อคิด
     ความรัก เป็นดวงตะวันที่ฉายส่อง...ฟากฟ้าเบื้องบน และผืนดินเบื้องล่าง ความรักยิ่งใหญ่เกินกว่าที่จะถูกกักขังอยู่ในขอบรั้วแห่งปราสาทราชวังของผู้สูงศักดิ์ ความรัก สร้างสะพานแห่งความห่วงหาอาทรสู่บรรดาศิษย์ ผู้ต้องเผชิญกับโลกที่โหดร้าย ในวันนั้น..ความรัก ทำให้ทรงยอมเดินเส้นทางกางเขนตามพระประสงค์ของพระบิดา ในวันนี้..ความรักทำให้เอื้อมมือโอบอุ้มเขาเหล่านั้นที่พระบิดาส่งมอบให้ ข้าแต่พระบิดาผู้ศักดิ์สิทธิ์โปรดเฝ้ารักษาบรรดาผู้ที่ทรงมอบไว้ให้ข้าพเจ้าไว้ในพระนามของพระองค์เพื่อเขาจะได้เป็นหนึ่งเดียวกัน... รักษาเขาให้พ้นจากมารร้าย...โปรดบันดาลให้เขาศักดิ์สิทธิ์ไปโดยอาศัยความจริงแห่งพระวาจาของพระองค์นี่คือถ้อยคำอำลาที่อบอุ่นและอบอวลด้วยความรัก..เข้มข้นเกินกว่าที่พวกเขาจะหลงลืมได้ในกาลเวลา