บทอ่านจากหนังสือประกาศกอิสยาห์                             อสย 4:2-6
      วันนั้น หน่ออ่อนที่องค์พระผู้เป็นเจ้าจะโปรดให้งอกขึ้นจะงดงามและรุ่งโรจน์ ผลผลิตของแผ่นดินจะเป็นความภาคภูมิใจ และเป็นเกียรติของชาวอิสราเอลผู้รอดชีวิต ผู้ที่รอดชีวิตเหลืออยู่ในศิโยนและผู้ที่ยังอาศัยอยู่ในกรุงเยรูซาเล็ม จะได้ชื่อว่า “ผู้ศักดิ์สิทธิ์” คือทุกคนที่มีชื่อบันทึกไว้ให้มีชีวิตอยู่ในกรุงเยรูซาเล็ม เมื่อองค์พระผู้เป็นเจ้าจะทรงล้างความโสโครกของบรรดาธิดาแห่งศิโยน และจะทรงใช้พระอานุภาพของการพิพากษา ซึ่งเป็นประดุจไฟมาชำระโลหิต ที่ถูกหลั่งลงภายในกรุงเยรูซาเล็มให้หมดสิ้นไป แล้วองค์พระผู้เป็นเจ้าจะทรงสร้างเมฆเวลากลางวัน ทรงสร้างควันและแสงแห่งเปลวเพลิงเวลากลางคืนทั่วไปบนภูเขาศิโยน และเหนือประชาชนที่มาชุมนุมกันที่นั่น พระสิริรุ่งโรจน์จะเป็นที่กำบังและปกป้องทุกสิ่ง จะเป็นเหมือนกระโจมให้ร่มบังแดดเวลากลางวัน เป็นที่หลบภัยและที่กำบังจากพายุและฝน

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญมัทธิว                                  มธ 8:5-11
      เวลานั้น เมื่อพระเยซูเจ้าเสด็จเข้าเมืองคาเปอรนาอุม นายร้อยคนหนึ่งเข้ามาเฝ้าพระองค์ ทูลอ้อนวอนว่า “พระองค์เจ้าข้า ผู้รับใช้ของข้าพเจ้าเป็นอัมพาตนอนอยู่ที่บ้าน ต้องทรมานอย่างสาหัส” พระเยซูเจ้าจึงตรัสกับเขาว่า “เราจะไปรักษาเขาให้หาย” แต่นายร้อยทูลตอบว่า “พระองค์เจ้าข้า ข้าพเจ้าไม่สมควรให้พระองค์เสด็จเข้ามาในบ้านของข้าพเจ้า แต่ขอพระองค์ตรัสเพียงคำเดียวเท่านั้น ผู้รับใช้ของข้าพเจ้าก็จะหายจากโรค ข้าพเจ้าเป็นคนอยู่ใต้บังคับบัญชา แต่ยังมีทหารอยู่ใต้บังคับบัญชาด้วย ข้าพเจ้าสั่งทหารคนนี้ว่า ‘ไป’ เขาก็ไป สั่งอีกคนหนึ่งว่า ‘มา’ เขาก็มา ข้าพเจ้าสั่งผู้รับใช้ว่า ‘ทำนี่’ เขาก็ทำ” เมื่อพระเยซูเจ้าทรงได้ยินเช่นนี้ ทรงประหลาดพระทัย จึงตรัสแก่บรรดาผู้ติดตามว่า “เราบอกความจริงแก่ท่านทั้งหลายว่า เรายังไม่เคยพบใครมีความเชื่อ มากเช่นนี้ในอิสราเอลเลย เราบอกท่านทั้งหลายว่า คนจำนวนมากจะมาจากทิศตะวันออกและตะวันตก และจะนั่งร่วมโต๊ะกับอับราฮัม อิสอัคและยาโคบในอาณาจักรสวรรค์”

ข้อคิด

      แม้พบปัญหาวุ่นวายต่างๆที่กรุงเยรูซาเล็ม แต่ประกาศกอิสยาห์มีความเชื่อมั่นว่า พระเจ้าจะทรงปกป้องผู้รอดชีวิตที่เหลืออยู่ที่กรุงเยรูซาเล็มเพราะพวกเขาวางใจในพระองค์ พระวรสารนักบุญมัทธิวบอกว่า นายร้อยชาวโรมันทูลอ้อนวอนพระเยซูเจ้าด้วยความเชื่อ ความวางใจอย่างเต็มเปี่ยมว่า พระองค์จะทรงรักษาผู้รับใช้ของตนที่ป่วยเป็นอัมพาตอยู่ที่บ้าน พระเยซูเจ้าทรงประหลาดพระทัยและชมเชยความเชื่อของเขา แล้วตรัสว่า “จงเป็นไปตามที่ท่านเชื่อนั้นเถิด” ผู้รับใช้ของเขาก็หายจากโรคในเวลานั้นเอง ข้าแต่พระเยซูคริสตเจ้า “โปรดเพิ่มความเชื่อให้พวกเราเถิด” (ลก 17:5)