บทอ่านจากจดหมายนักบุญยอห์นอัครสาวก ฉบับที่หนึ่ง 1 ยน. 4:7-10
ท่านที่รักทั้งหลาย เราจงรักกัน เพราะความรักมาจากพระเจ้า และทุกคนที่มีความรักย่อมบังเกิดจากพระเจ้า และรู้จักพระองค์ ผู้ไม่มีความรักย่อมไม่รู้จักพระเจ้า เพราะพระเจ้าทรงเป็นความรัก ความรักของพระเจ้าปรากฏให้เราเห็นดังนี้ คือ พระเจ้าทรงส่งพระบุตรพระองค์เดียวมาในโลก เพื่อเราจะได้มีชีวิตโดยทางพระบุตรนั้น ความรักอยู่ที่ว่าพระเจ้าทรงรักเรา และทรงส่งพระบุตรของพระองค์มา เพื่อชดเชยบาปของเรา มิใช่อยู่ที่เรารักพระเจ้า
พระวรสาร มก. 6:34-44
เวลานั้น เมื่อพระเยซูเจ้าเสด็จขึ้นจากเรือ ทรงแลเห็นประชาชนมากมาย ก็ทรงสงสาร เพราะเขาเหล่านั้นเป็นดังฝูงแกะไม่มีคนเลี้ยง พระองค์จึงทรงเริ่มสั่งสอนเขาหลายเรื่อง เนื่องจากเป็นเวลาเย็นมากแล้ว บรรดาศิษย์จึงเข้ามาเฝ้าพระองค์ ทูลว่า “สถานที่นี้เป็นที่เปลี่ยวและเป็นเวลาเย็นมากแล้ว ขอพระองค์ทรงอนุญาตให้ประชาชนไปซื้ออาหารกินตามชนบทและตามหมู่บ้านรอบๆ นี้เถิด” พระองค์ตรัสตอบว่า “ท่านทั้งหลายจงหาอาหารให้เขากินเถิด”
บรรดาศิษย์จึงทูลถามว่า “พวกเราจะต้องไปซื้ออาหารสักสองร้อยเหรียญมาให้เขากินหรือ” พระองค์ตรัสว่า “ท่านมีขนมปังกี่ก้อน ไปดูซิ”
บรรดาศิษย์ไปดูแล้วกลับมารายงานว่า “มีขนมปังอยู่ห้าก้อนกับปลาสองตัว” พระองค์จึงทรงสั่งให้ทุกคนนั่งลงเป็นกลุ่มๆ ตามพื้นหญ้าสีเขียว เขาก็นั่งลงเป็นกลุ่ม ๆ กลุ่มละหนึ่งร้อยคนบ้าง ห้าสิบคนบ้าง พระองค์ทรงรับขนมปังห้าก้อนกับปลาสองตัวขึ้นมา ทรงแหงนพระพักตร์ขึ้นมองท้องฟ้า แล้วทรงกล่าวถวายพระพร ทรงบิขนมปัง ส่งให้บรรดาศิษย์ไปแจกจ่ายให้กับประชาชน ทั้งยังทรงแบ่งปลาสองตัว แจกจ่ายให้ทุกคนด้วย ทุกคนได้กินจนอิ่ม แล้วยังเก็บเศษขนมปังและปลาที่เหลือได้ถึงสิบสองกระบุงเต็ม จำนวนคนที่กินขนมปังครั้งนั้นมีผู้ชายถึงห้าพันคน
ข้อคิด
ต่อหน้าสถานการณ์คับขันของการที่มีผู้คนนับพันนับหมื่นที่ต้องจัดหาอาหารให้กิน สาวกใช้ตรรกะมนุษย์ในความพยายามโยนความรับผิดชอบให้พันตัว เริ่มจากการทูลเสนอให้พระเยซูเจ้าส่งผู้คนไปหาอาหารและที่พักตามรายทาง ซึ่งเป็นเรื่องลำบากและแทบจะเป็นไปไม่ได้ เมื่อคำนึงถึงคนจำนวนมาก ต่างเพศต่างวัย และแม้จะพยายามทำเช่นนั้น ก็คงต้องแย่งกันซื้อแย่งกันหาอาหารตามร้านไม่กี่แห่ง แถมในช่วงเวลาเช่นนั้นร้านรวงคงไม่มีอาหารเหลือให้จำหน่ายอีกต่างหาก และแม้จะมีก็คงไม่เพียงพอ ต่างกับตรรกะของพระเยซูเจ้าพระองค์ทรงเริ่มแบ่งอาหารเท่าที่มี แม้เล็กน้อย ทรงต้องการจะบอกโดยนัยว่า ตราบใดที่ยังใช้ตรรกะมนุษย์ คนขัดสนก็ยังจะมีอยู่