บทอ่านจากจดหมายนักบุญยอห์นอัครสาวก ฉบับที่หนึ่ง 1 ยน 4:11-18
ท่านที่รักทั้งหลาย ถ้าพระเจ้าทรงรักเราเช่นนี้ เราก็ควรจะรักกันด้วย ไม่มีผู้ใดเคยเห็นพระเจ้า แต่ถ้าเรารักกัน พระเจ้าย่อมทรงดำรงอยู่ในเรา และความรักของพระองค์ในเราก็จะสมบูรณ์ เรารู้ว่าเราดำรงอยู่ในพระองค์ และพระองค์ทรงดำรงอยู่ในเรา เพราะพระองค์ประทานพระพรของพระจิตเจ้าให้เรานั่นเอง เราเห็นและเราเป็นพยานได้ว่า พระบิดาทรงส่งพระบุตรของพระองค์มาเป็นพระผู้ไถ่โลก
ผู้ใดยอมรับว่าพระเยซูเจ้าทรงเป็นพระบุตรของพระเจ้า พระเจ้าย่อมทรงดำรงอยู่ในเขา และเขาย่อมอยู่ในพระเจ้า เรารู้และเชื่อในความรักที่พระเจ้าทรงมีต่อเรา พระเจ้าทรงเป็นความรัก ผู้ใดดำรงอยู่ในความรัก ย่อมดำรงอยู่ในพระเจ้า และพระเจ้าย่อมทรงดำรงอยู่ในเขา
ความรักสมบูรณ์อยู่ในเรา เพื่อให้เรามีความมั่นใจในวันพิพากษา เพราะพระองค์ทรงเป็นอย่างไร เราในโลกนี้ย่อมเป็นอย่างนั้นด้วย ไม่มีความกลัวในความรัก
ความรักที่สมบูรณ์ย่อมขจัดความกลัว เพราะความกลัวคือความคาดหมายว่า จะถูกลงโทษ ความรักของผู้มีความกลัวจึงยังไม่สมบูรณ์
บทอ่านจากพระวรสารตามคำบอกเล่าของนักบุญมาระโก มก 6:45-52
เวลานั้น เมื่อคนทั้งหลายรับประทานอาหารกันเสร็จแล้ว พระเยซูเจ้าทรงสั่งให้บรรดาศิษย์ลงเรือข้ามฟากล่วงหน้าไปที่เมืองเบธไซดา ขณะที่พระองค์ทรงให้ประชาชนกลับ เมื่อทรงอำลาจากเขาแล้ว พระองค์ก็เสด็จขึ้นไปบนภูเขา เพื่อทรงอธิษฐานภาวนา
ครั้นถึงเวลาค่ำ เรืออยู่กลางทะเลสาบ พระองค์ทรงอยู่บนฝั่งตามลำพัง พระองค์ทรงเห็นว่าบรรดาศิษย์ต้องกรรเชียงเรืออย่างเหน็ดเหนื่อย เพราะเรือทวนลม ครั้นถึงเวลาประมาณยามที่สี่ พระองค์ทรงพระดำเนินบนทะเลไปหาบรรดาศิษย์ ทรงตั้งพระทัยจะผ่านเขาไป
บรรดาศิษย์เห็นพระองค์ทรงพระดำเนินอยู่บนทะเล ก็คิดว่าเป็นผี จึงส่งเสียงร้องอื้ออึง เพราะทุกคนได้แลเห็นพระองค์ จึงตกใจกลัว แต่ทันใดนั้น พระองค์ตรัสกับเขาว่า “ทำใจให้ดี เราเอง อย่ากลัวเลย” แล้วพระองค์เสด็จไปหาเขาในเรือ และลมก็หยุด บรรดาศิษย์รู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่ง เพราะยังไม่เข้าใจเรื่องขนมปัง ใจของเขายังแข็งกระด้างอยู่
ข้อคิด
เหตุการณ์การเลี้ยงอาหารคนจำนวนมากที่น่าจะเป็นปัญหาตามมุมมองของศิษย์ จบลงด้วยดีเกินการคาดคิดของศิษย์ และในขณะที่พวกเขายังงงงวยกับสิ่งที่เห็นต่อหน้าต่อตา พระเยซูเจ้าทรงสั่งให้พวกเขาลงเรือล่วงหน้าพระองค์ไป เหมือนจะให้พวกเขามีเวลาไตร่ตรองกันบนเรือ การที่พวกเขาต้องพายเรือทวนลมเป็นการบ่งบอกโดยนัยว่าตราบใดที่พวกเขายังยึดมั่นถือมั่นในความคิดเห็นและตรรกะของตนเอง พวกเขาจะไม่มีวันเข้าใจการกระทำของพระองค์ เมื่อทรงเห็นว่าพวกเขากำลังตกที่นั่งลำบาก พระองค์เสด็จมาหาพวกเขา ทรงพระดำเนินอยู่บนทะเล เหมือนกับทรงร่วมปัญหากับพวกเขา เพียงแค่ให้พวกเขาเปิดใจรับพระองค์ ลมแห่งความสับสนก็หยุด ปัญหามีทางออก