บทอ่านที่ 1 1 ชมอ 17:32-33,37,40-51
ในครั้งนั้น ดาวิดทูลกษัตริย์ซาอูลว่า "อย่าให้ใครหมดกำลังใจเพราะชาวฟีลิสเตียผู้นี้ ผู้รับใช้ของพระองค์จะไปต่อสู้กับเขาเอง" ... ซาอูลตรัสกับดาวิดว่า "เจ้าจะไปสู้รบกับชาวฟิลิสเตียคนนี้ไม่ได้ เจ้ายังเป็นเด็ก ส่วนเขาเป็นนักรบมาตั้งแต่วัยหนุ่ม"
ดาวิดเสริมว่า "องค์พระผู้เป็นเจ้าผู้ทรงช่วยข้าพเจ้าให้รอดพันจากเล็บของสิงโต และหมีมาแล้ว จะทรงช่วยข้าพเจ้าให้พ้นจากมือของชาวฟิลิสเตียผู้นี้ด้วย" ซาอูลตรัสตอบดาวิดว่า "ไปเถิด ขอองค์พระผู้เป็นเจ้าสถิตกับเจ้า" ดาวิดหยิบไม้เท้ามาถือไว้ แล้วเก็บก้อนหินเกลี้ยงห้าก้อนจากท้องห้วยใส่ย่ามที่ผู้เลี้ยงแกะใช้ ถือสลิง เดินเข้าไปหาชาวฟิลิสเตียคนนั้น ชาวฟีลิสเตียค่อยๆ เดินเข้ามาหาดาวิด...ชาวฟิลิสเตียตะโกนถามดาวิดว่า "เจ้าเห็นข้าเป็นสุนัขหรือจึงถือไม้เท้าเข้ามาหา" ชาวฟีลิสเตียออกนามเทพเจ้าของตนสาปแช่งดาวิด แล้วร้องท้าดาวิดว่า "เข้ามาซิ ข้าจะเอาร่างของเจ้าให้นกและสัตว์ป่ากิน" ดาวิดตอบชาวฟิลิสเตียว่า "ท่านถือดาบ หอก และแหลนมาสู้กับข้าพเจ้า แต่ข้าพเจ้ามาสู้กับท่านเดชะพระนามองค์พระผู้เป็นเจ้าจอมจักรวาล พระเจ้าแห่งกองทัพอิสราเอลที่ท่านดูหมิ่นวันนี้แหละ องค์พระผู้เป็นเจ้าจะทรงมอบท่านให้อยู่ในมือของข้าพเจ้า... "
ชาวฟิลิสเตียเดินตรงเข้ามาหาดาวิดอีก ดาวิดวิ่งลงสู่สนามรบ ไปต่อสู้ชาวฟิลิสเตีย ดาวิดล้วงลงไปในย่าม หยิบหินขึ้นมาก้อนหนึ่ง ใส่สลิงเหวี่ยงไปถูกหน้าผากของชาวฟิลิสเตีย ก้อนหินเจาะหน้าผากเข้าไป เขาล้มหน้าคว่ำลงกับพื้นดิน ดาวิดพิชิตชาวฟิลิสเตียโดยใช้สลิงและก้อนหิน เขาปราบและฆ่าชาวฟิลิสเตียได้ๆ ทั้งๆที่ตนไม่มีดาบในมือ ดาวิดวิ่งไปยืนคร่อมร่างชาวลิสเตียไว้เขาชักดาบของชาวฟิลิสเตียฆ่าเขา และตัดศีรษะออกจากร่าง
พระวรสาร มก 3:1-6
เวลานั้น พระเยซูเจ้าเสด็จเข้าไปในศาลาธรรมอีกครั้งหนึ่ง ที่นั่นมีชายมือลีบคนหนึ่ง ประชาชนบางคนคอยจ้องมองดูว่า พระองค์จะทรงรักษาชายมือลีบในวันสับบาโตหรือไม่ เพื่อจะหาเหตุกล่าวโทษพระองค์ พระองค์ตรัสสั่งชายมือลีบว่า "ลุกขึ้น มายืนตรงกลางนี่ชิ" แล้วตรัสถามคนทั้งหลายว่า "ในวันสับบาโตนั้น ควรทำความดีหรือความชั่ว ควรจะช่วยชีวิตหรือปล่อยให้ตายไป" คนเหล่านั้นก็นิ่งอยู่ พระองค์จึงทอดพระเนตรเขาเหล่านั้นด้วยความกริ้ว เศร้าพระทัยเพราะจิตใจแข็งกระด้างของเขา แล้วตรัสสั่งชายมือลีบว่า"จงเหยียดมือซิ" เขาก็เหยียดมือ มือนั้นก็หายลีบเป็นปกติ ชาวฟาริสึจึงออกไป และประชุมกับผู้นิยมกษัตริย์เฮโรดทันที เพื่อปรึกษาว่าจะกำจัดพระองค์ได้อย่างไร
ข้อคิด
ต่อหน้าข้อกำหนดของ "วันสับบาโตหรือบทบัญญัติต่างๆ" มี 2 วิถีชีวิต ได้แก่ วิถีชีวิตของพระเยซูจ้าที่ใช้วันสับบาโตเพื่อรักและรักษาช่วยเหลือ "พระองค์ตรัสสั่งชายมือลีบว่า ลุกขึ้น มายืนตรงกลางนี่ชิ" และต่อด้วยการรักษา "จงเหยียดมือซิ เขาก็เหยียดมือ มือนั้นก็หายลีบ กลับเป็นปกติ" ซึ่งตรงข้ามกับวิถีชีวิตของฟาริสี ที่ใช้วันสับบาโตเพื่อบังคับจับผิด และต่อด้วยความเคียดแค้น...เรามีพระเยซูเจ้าที่รัก รักษา ช่วยเหลือ ให้การตักเตือนใจ แม้เพราะทำเช่นนี้ จะเป็นการเปิดโอกาสให้ผู้ไม่เห็น
ด้วยมีเหตุที่จะกำจัดและประหารชีวิตพระองค์ พระองค์ก็ใช้ชีวิตยืนยันแล้วว่า พระองค์ช่วยเหลือและรักเรายิ่งกว่าชีวิตของพระองค์เอง...