บทอ่านจากหนังสือเฉลยธรรมบัญญัติ ฉธบ. 26:16-19
โมเสสปราศรัยกับประชาชนว่า “ในวันนี้ องค์พระผู้เป็นเจ้าพระเจ้าของท่านทรงบัญชาให้ท่านปฏิบัติตามข้อกำหนด และกฎเกณฑ์เหล่านี้อย่างเคร่งครัดสุดจิตใจและสุดวิญญาณ ในวันนี้ ท่านได้ยินองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงประกาศว่า พระองค์ทรงเป็นพระเจ้าของท่าน ถ้าท่านดำเนินตามหนทางของพระองค์ ปฏิบัติตามข้อกำหนด บทบัญญัติและกฎเกณฑ์ของพระองค์ ทั้งเชื่อฟังพระสุร เสียงของพระองค์ ในวันนี้ องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงบัญชาให้ท่านประกาศว่า ท่านจะเป็นประชากรของพระองค์ เป็นกรรมสิทธิ์พิเศษของพระองค์ดังที่ตรัสไว้ และท่านจะปฏิบัติตามบทบัญญัติของพระองค์ทุกประการ พระองค์จะทรงบันดาลให้ท่านมีศักดิ์ศรี มีชื่อเสียง และมีเกียรติยศเหนือชนชาติอื่นๆ ทั้งปวงที่ทรงสร้างขึ้นมา และท่านจะเป็นประชากรศักดิ์สิทธิ์ถวายแด่องค์พระผู้เป็นเจ้าพระเจ้าของท่านดังที่ทรงสัญญาไว้”
บทอ่านจากพระวรสารนักบุญมัทธิว มธ. 5:43-48
เวลานั้น พระเยซูเจ้าตรัสกับบรรดาศิษย์ว่า “ท่านทั้งหลายได้ยินคำกล่าวว่า จงรักเพื่อนบ้าน จงเกลียดศัตรู แต่เรากล่าวแก่ท่านว่า จงรักศัตรู จงอธิษฐานภาวนาให้ผู้ที่เบียดเบียนท่าน เพื่อท่านจะได้เป็นบุตรของพระบิดาเจ้าสวรรค์ พระองค์โปรดให้ดวงอาทิตย์ของพระองค์ขึ้นเหนือคนดีและคนชั่ว โปรดให้ฝนตกเหนือคนชอบธรรมและคนอธรรม ถ้าท่านรักแต่คนที่รักท่าน ท่านจะได้บำเหน็จรางวัลอะไรเล่า บรรดาคนเก็บภาษีมิได้ทำเช่นนี้ดอกหรือ ถ้าท่านทักทายแต่พี่น้องของท่านเท่านั้น ท่านทำอะไรพิเศษเล่า คนต่างศาสนามิได้ทำเช่นนี้ดอกหรือ ฉะนั้น ท่านจงเป็นคนดีอย่างสมบูรณ์ ดังที่พระบิดาเจ้าสวรรค์ของท่าน ทรงความดีอย่างสมบูรณ์เถิด”
ข้อคิด
ตัวบทนี้มีบทสอนและแสดงให้เห็นลักษณะของพระเป็นเจ้าว่า พระองค์มิใช่บุคคลที่อยู่ห่างไกล เข้าถึงยาก แต่พระองค์ทรงอยู่ใกล้ชิดมนุษย์ ทรงปรารถนาช่วยประชากรที่พระองค์ได้เลือกสรรให้รอดพ้น ทรงเป็นองค์พระผู้เป็นเจ้าที่ทรงริเริ่ม เลือกประชากรอิสราเอลด้วยความรักก่อน (ฉธบ 4,37) เป็นพระองค์ที่ทรงประทาน กฏบัญญัติที่เป็นแนวทางชัดเจนให้ก้าวเดิน กฏบัญญัตินี้เป็นปรีชาญาณต้นแบบสำหรับชนต่างชาติ (บารุค 4,1-4) ดังนั้น การน้อมรับพระพรและการตอบสนองต่อพระสุรเสียงขององค์พระผู้เป็นเจ้า จึงเป็นการแสดงออก ถึงความซื่อสัตย์ต่อพระองค์ รวมถึง การปฏิบัติต่อศัตรู พระวาจาของพระองค์นั้นชัดเจน “จงรักศัตรู” “จงอธิษฐานภาวนาให้ผู้ที่เบียดเบียนท่าน”
เกณฑ์ของพระเยซูเจ้าสูงมาก...ยิ่งพระองค์ทรงสั่งให้เรา “เป็นคนดีอย่างสมบูรณ์ ดังที่พระบิดาเจ้าสวรรค์ทรงความดีอย่างสมบูรณ์” อาศัยกำลังของเรามนุษย์อย่างเดียว เราทำไม่ได้แน่นอน แต่ “ไม่มีสิ่งใดที่พระเป็นเจ้าจะทรงกระทำไม่ได้” (ลก 1,37) ดังนั้น เราต้องมีพระองค์ประทับอยู่กับเรา “ด้วยการอ่าน รำพึง และยอมให้พระวาจาอยู่กับเรา” แล้วพระองค์ จะเป็นผู้ที่ช่วยเราสามารถให้อภัยแก่ผู้อื่นได้ ดังที่พระองค์ทรงภาวนาบนกางเขนว่า “‘พระบิดาเจ้าข้า โปรดอภัยความผิดแก่เขาเถิด เพราะเขาไม่รู้ว่ากำลังทำอะไร’ (ลก 23,34)