บทอ่านจากหนังสือโยบ                                                 โยบ 7:1-4,6-7
     โยบเริ่มพูดว่า “ชีวิตมนุษย์บนแผ่นดินเป็นการถูกเกณฑ์ทหาร ชีวิตของเขาเป็นเหมือนชีวิตของลูกจ้าง ทาสโหยหาเวลาเย็น ลูกจ้างรอคอยค่าจ้างฉันใด แต่ละเดือนในชีวิตของข้าพเจ้าก็ผ่านไปโดยไร้ความหมาย แต่ละคืนก็มีแต่ความทุกข์ฉันนั้น เมื่อนอนลง ข้าพเจ้าก็พูดว่า “ข้าพเจ้าจะลุกขึ้นเมื่อไร” แต่กลางคืนก็ยาว และข้าพเจ้าก็พลิกตัวไปมาจนรุ่งเช้า วันของข้าพเจ้าวิ่งเร็วกว่ากระสวยของช่างทอ และจบลงโดยไร้ความหวัง” “ข้าแต่พระเจ้า ขอทรงระลึกว่าชีวิตของข้าพเจ้าเป็นเหมือนลมวูบเดียว ตาของข้าพเจ้าจะไม่เห็นอะไรดีอีกเลย”

เพลงสดุดี                                                                     สดด 147:1,2-4,5-6
     ก) เป็นการดีที่จะสรรเสริญพระเจ้าของเรา
เป็นที่น่ายินดีจะบรรเลงดนตรีสรรเสริญพระองค์
     ข) องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงสร้างกรุงเยรูซาเล็มขึ้นใหม่
ทรงรวบรวมชนอิสราเอลที่ถูกเนรเทศให้มารวมกัน
ทรงรักษาผู้ชอกช้ำใจ ทรงพันบาดแผลให้เขา
พระองค์ทรงนับจำนวนดาวในท้องฟ้า ทรงเรียกชื่อดาวแต่ละดวง
     ค) องค์พระผู้เป็นเจ้าของเรานั้นยิ่งใหญ่ ทรงสรรพานุภาพ
พระปรีชาญาณของพระองค์ไม่มีขอบเขต
องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงค้ำจุนคนต่ำต้อย
ทรงกดคนอธรรมลงกับพื้นดิน

บทอ่านจากจดหมายนักบุญเปาโลอัครสาวกถึงชาวโครินธ์ ฉบับที่หนึ่ง      1 คร 9:16-19,22-23
     พี่น้อง แต่ในการประกาศข่าวดีข้าพเจ้าไม่รู้สึกภูมิใจแม้แต่น้อย เพราะข้าพเจ้าจำเป็นต้องประกาศอยู่แล้ว หากข้าพเจ้าไม่ประกาศข่าวดี ข้าพเจ้าย่อมได้รับความวิบัติ เพราะถ้าข้าพเจ้าสมัครใจทำเอง ข้าพเจ้าก็จะได้รับค่าจ้าง แต่ถ้าข้าพเจ้าไม่ได้สมัครใจทำก็หมายความว่า ข้าพเจ้าเพียงแต่ทำงานที่ได้รับมอบหมายเท่านั้น ข้าพเจ้าจะได้รางวัลใดเล่า รางวัลสำหรับข้าพเจ้าก็คือความภูมิใจที่ข้าพเจ้าประกาศข่าวดีให้ โดยไม่ใช้สิทธิต่างๆ จากการประกาศข่าวดีนั้น
     แม้ว่าข้าพเจ้าเป็นอิสระ ข้าพเจ้าก็ยอมเป็นทาสรับใช้ทุกคน เพื่อเอาชนะใจผู้อื่นให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ ข้าพเจ้าทำตนเป็นผู้อ่อนแอเพื่อชนะใจผู้อ่อนแอ ข้าพเจ้าเป็นทุกอย่างสำหรับทุกคน เพื่อข้าพเจ้าจะได้ใช้ทุกวิถีทางช่วยบางคนให้รอดพ้น ข้าพเจ้าทำทุกอย่างเพราะเห็นแก่ข่าวดี เพื่อข้าพเจ้าจะได้มีส่วนรับพระพรจากข่าวดีนี้ร่วมกับเขาเหล่านั้นด้วย

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญมาระโก                             มก 1:29-39
     ทันทีที่ออกจากศาลาธรรม พระเยซูเจ้าเสด็จเข้าไปในบ้านของซีโมนและอันดรูว์พร้อมกับยากอบและยอห์น มารดาของภรรยาซีโมนกำลังนอนป่วยเป็นไข้อยู่ เขาจึงทูลพระองค์ให้ทรงทราบทันที พระองค์เสด็จเข้าไปจับมือนาง พยุงให้ลุกขึ้น นางก็หายไข้ และรับใช้ทุกคน
     เย็นวันนั้น เมื่อดวงอาทิตย์ตกแล้ว มีคนนำผู้ป่วยและผู้ถูกปีศาจสิงมาเฝ้าพระองค์ คนทั้งเมืองมารวมกันที่ประตู พระองค์ทรงรักษาหลายคนที่เป็นโรคต่างๆ ให้หาย ทรงขับไล่ปีศาจออกไป แต่ไม่ทรงอนุญาตให้มันพูด เพราะมันรู้จักพระองค์
     วันต่อมา พระองค์ทรงลุกขึ้นตั้งแต่เช้าตรู่ เสด็จออกจากบ้านไปยังที่สงัดและทรงอธิษฐานภาวนาที่นั่น ซีโมนและผู้ที่อยู่กับเขาตามหาพระองค์ เมื่อพบแล้ว จึงทูลพระองค์ว่า “ทุกคนกำลังแสวงหาพระองค์” พระองค์ตรัสตอบว่า “เราไปที่อื่นกันเถิด ไปตามตำบลใกล้เคียง เพื่อจะได้เทศน์สอนที่นั่นด้วย เพราะเรามาด้วยจุดประสงค์นี้” พระองค์จึงเสด็จไปเทศน์สอนตามศาลาธรรมทั่วแคว้นกาลิลี ทรงขับไล่ปีศาจด้วย

ข้อคิด
     พระเยซูเจ้าทรงทำงานมากมาย ไม่ว่าจะเป็นงานอภิบาล งานเทศน์สอน หรืองานประกาศข่าวดี แต่ตั้งแต่เช้าตรู่ พระองค์ทรงออกจากบ้าน ไปยังที่สงัดและทรงอธิษฐานภาวนา .....งานมิอาจแทนการภาวนา และการภาวนาก็มิอาจเป็นของจริง หากขาดซึ่งการทำงาน แม้ผู้คนจะแสวงหาพระองค์ เพราะเหตุผลของผลงานที่เห็นได้ เช่นอัศจรรย์การรักษาคนป่วย การขับไล่ปีศาจ แต่พระเยซูเจ้าก็ยังคงไว้ซึ่งความสำคัญของ “การไปยังที่สงัด และอธิษฐานภาวนา”