บทอ่านจากจดหมายนักบุญเปาโลอัครสาวกชาวโครินธ์ ฉบับที่สอง      2 คร5:14-17
     พี่น้อง เพราะความรักของพระคริสตเจ้าผลักดันเราเราแน่ใจว่าถ้าคนหนึ่งตายเพื่อทุกคนก็เหมือนกับว่าทุกคนได้ตายด้วยพระองค์สิ้นพระชนม์แทนทุกคนเพื่อผู้ที่มีชีวิตจะได้ไม่มีชีวิตเพื่อตนเองอีกต่อไปแต่มีชีวิตเพื่อพระองค์ผู้ได้สิ้นพระชนม์และทรงกลับคืนพระชนมชีพเพื่อเขา
     ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปเราจะไม่พิจารณาผู้ใดตามมาตรฐานมนุษย์อีกแม้ว่าครั้งหนึ่งเราเคยพิจารณาพระคริสตเจ้าตามมาตรฐานมนุษย์แต่บัดนี้เราไม่พิจารณาพระองค์ตามมาตรฐานนี้อีกต่อไปดังนั้นถ้าผู้ใดอยู่ในพระคริสตเจ้าผู้นั้นก็เป็นสิ่งสร้างใหม่สภาพเก่าผ่านพ้นไปสภาพใหม่เกิดขึ้นแล้ว

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญยอห์น                                      ยน20:1,11-18
     เช้าตรู่วันต้นสัปดาห์ขณะที่ยังมืด มารีย์ชาวมักดาลาออกไปที่พระคูหา ก็เห็นหินถูกเคลื่อนออกไปจากพระคูหาแล้ว
     มารีย์ยังคงยืนร้องไห้อยู่นอกพระคูหา ขณะที่ร้องไห้นั้น นางก้มลงมองในพระคูหา ก็เห็นทูตสวรรค์สององค์สวมเสื้อขาวนั่งอยู่ตรงที่ที่เขาวางพระศพของพระเยซูเจ้าไว้ องค์หนึ่งนั่งอยู่ทางเบื้องพระเศียร อีกองค์หนึ่งนั่งอยู่ทางเบื้องพระบาท ทูตสวรรค์ทั้งสององค์ถามนางว่า “นางเอ๋ย ร้องไห้ทำไม” นางตอบว่า “เขานำองค์พระผู้เป็นเจ้าของดิฉันไปแล้ว ดิฉันไม่รู้ว่า เขานำพระองค์ไปไว้ที่ใด” เมื่อตอบดังนี้แล้ว นางก็หันกลับมา และเห็นพระเยซูเจ้าทรงยืนอยู่ที่นั่น แต่ไม่รู้ว่าเป็นพระเยซูเจ้า พระองค์ตรัสถามนางว่า “นางเอ๋ย ร้องไห้ทำไม กำลังเสาะหาผู้ใด” นางคิดว่าพระองค์เป็นคนสวน จึงตอบว่า “นายเจ้าขา ถ้าท่านนำพระองค์ไป ช่วยบอกดิฉันว่าท่านนำพระองค์ไปไว้ที่ไหน ดิฉันจะได้ไปนำพระองค์กลับมา” พระเยซูเจ้าตรัสเรียกนางว่า “มารีย์” นางจึงหันไปทูลพระองค์เป็นภาษาฮีบรูว่า “รับโบนี”ซึ่งแปลว่า พระอาจารย์ พระเยซูเจ้าตรัสกับนางว่า “อย่าหน่วงเหนี่ยวเราไว้เลยเพราะเรายังไม่ได้ขึ้นไปเฝ้าพระบิดา แต่จงไปหาพี่น้องของเราและบอกเขาว่า เรากำลังขึ้นไปเฝ้าพระบิดาของเรา และพระบิดาของท่านทั้งหลาย ไปเฝ้าพระเจ้าของเรา และพระเจ้าของท่านทั้งหลาย” มารีย์ ชาวมักดาลาจึงไปแจ้งข่าวกับบรรดาศิษย์ว่า “ดิฉันได้เห็นองค์พระผู้เป็นเจ้าแล้ว” และเล่าเรื่องที่พระองค์ตรัสกับนาง

ข้อคิด
     ในปี 587 ก่อน ค.ศ. เมื่อกรุงเยรูซาเล็มถูกทำลายและชาวยูดาห์ถูกเนรเทศไปที่กรุงบาบิโลนแล้ว ประกาศกเยเรมีย์เชิญชวนชาวอิสราเอลให้กลับไปกรุงเยรูซาเล็ม และยอมรับกษัตริย์ราชวงศ์ดาวิด ยอมรับพระเจ้า ประกาศกปฏิเสธคุณค่าทางศาสนาของหีบพันธสัญญา ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ศักดิ์สิทธิ์ถึงพระวิหาร และกรุงเยรูซาเล็มเป็นที่ประทับของพระเจ้า กรุงเยรูซาเล็มกลายเป็นศูนย์กลางที่ “นานาชาติจะมารวมกัน”