บทอ่านจากหนังสือปฐมกาล                                          ปฐก 12:1-9
     ในครั้งนั้น องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสแก่อับรามว่า “จงออกจากแผ่นดินของท่าน จากญาติพี่น้อง จากบ้านของบิดา ไปยังแผ่นดินที่เราจะชี้ให้ท่าน เราจะทำให้ท่านเป็นชนชาติใหญ่ จะอวยพรท่าน จะทำให้ท่านมีชื่อเสียงเลื่องลือ ท่านจะนำพระพรมาให้ผู้อื่น
เราจะอวยพรผู้ที่อวยพรท่าน
เราจะสาปแช่งผู้ที่สาปแช่งท่าน
บรรดาเผ่าพันธุ์ทั้งสิ้นทั่วแผ่นดิน
จะได้รับพรเพราะท่าน”
     อับรามจึงออกเดินทางตามที่องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัส โลทไปกับเขาด้วย อับรามมีอายุเจ็ดสิบห้าปีเมื่อเขาออกจากฮาราน อับรามพานางซาราย ภรรยาของตนกับโลท บุตรของน้องชายและทรัพย์สมบัติทั้งหมดที่ได้สะสมไว้ รวมทั้งบรรดาผู้คนที่หามาได้ในเมืองฮาราน ออกเดินทางไปยังแผ่นดินคานาอัน
     เมื่อเขาทั้งหลายมาถึงแผ่นดินคานาอันแล้ว อับรามก็เดินผ่านแผ่นดินนั้นจนถึงต้นโอ๊กของโมเรห์ ที่เชเคม ในเวลานั้นชาวคานาอันยังอยู่ในแผ่นดิน องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงสำแดงพระองค์แก่อับรามตรัสกับเขาว่า “เราจะให้แผ่นดินนี้แก่ลูกหลานของท่าน” อับรามจึงสร้างพระแท่นบูชาที่นั่นถวายแด่องค์พระผู้เป็นเจ้าผู้สำแดงพระองค์แก่เขา แล้วเดินทางต่อไปถึงภูเขาทางตะวันออกของเบธเอล และตั้งกระโจมที่นั่น ให้เบธเอลอยู่ทิศตะวันตก ให้อัยอยู่ทิศตะวันออก และยังได้สร้างพระแท่นบูชาถวายแด่องค์พระผู้เป็นเจ้าที่นั่น แล้วขานพระนามองค์พระผู้เป็นเจ้า อับรามย้ายกระโจมเดินทางเป็นระยะๆ ไปจนถึงดินแดนเนเกบ

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญมัทธิว                                มธ 7:1-5
     เวลานั้น พระเยซูเจ้าตรัสแก่บรรดาศิษย์ว่า “อย่าตัดสินเขา แล้วพระเจ้าจะไม่ทรงตัดสินท่าน ท่านตัดสินเขาอย่างไร พระเจ้าจะทรงตัดสินท่านอย่างนั้น ท่านใช้ทะนานใดตวงให้เขา พระเจ้าจะทรงใช้ทะนานนั้นตวงให้ท่าน ทำไมท่านจึงมองดูเศษฟางในดวงตาของพี่น้อง แต่ไม่สังเกตเห็นท่อนซุงในดวงตาของตนเลย ท่านจะกล่าวแก่พี่น้องได้อย่างไรว่า ‘ปล่อยให้ฉันเขี่ยเศษฟางออกจากดวงตาของท่านเถิด’ ขณะที่มีท่อนซุงอยู่ในดวงตาของท่าน ท่านคนหน้าซื่อใจคดเอ๋ย จงเอาท่อนซุงออกจากดวงตาของท่านก่อนเถิด แล้วจะได้เห็นชัดก่อนไปเขี่ยเศษฟางออกจากดวงตาของพี่น้อง”

ข้อคิด
     ในบทอ่านแรก ให้เราเอาอย่างอับรามบิดาแห่งความเชื่อ ที่นอบน้อมเชื่อฟังพระเจ้า ละทิ้งญาติพี่น้อง บ้านเกิดเมืองนอน ออกเดินทางไปยังแผ่นดินพระสัญญาที่พระเจ้าจะทรงมอบให้
ในพระวรสาร พระเยซูเจ้าตรัสว่า “อย่าตัดสินผู้อื่น” หน้าที่ตัดสินเป็นหน้าที่ของพระเจ้า ไม่มีใครดีพอที่จะตัดสินผู้อื่น เรามักเห็นข้อบกพร่องเล็กๆ น้อยๆ ของผู้อื่นได้ง่ายๆ แต่ข้อบกพร่องใหญ่ๆ ของเรากลับแลไม่เห็น ให้เราแก้ไขข้อบกพร่องของเราเสียก่อน แล้วจึงไปแก้ไขข้อบกพร่องของผู้อื่น