บทอ่านจากหนังสือปฐมกาล                                          ปฐก3:9-24
     องค์พระผู้เป็นเจ้าพระเจ้าทรงเรียกมนุษย์ ตรัสถามว่า “ท่านอยู่ไหน” มนุษย์ทูลตอบว่า “ข้าพเจ้าได้ยินเสียงของพระองค์ในสวน ก็กลัวเพราะข้าพเจ้าเปลือยกายอยู่ จึงได้ซ่อนตัว” พระองค์ตรัสถามว่า “ใครบอกท่านว่าท่านเปลือยกายอยู่ ท่านได้กินผลจากต้นไม้ที่เราห้ามมิให้กินนั้นแล้วหรือ” มนุษย์ทูลตอบว่า “หญิงที่พระองค์ประทานให้อยู่กับข้าพเจ้าได้ให้ผลจากต้นไม้แก่ข้าพเจ้า ข้าพเจ้าจึงกิน” องค์พระผู้เป็นเจ้าพระเจ้าตรัสกับหญิงว่า “ท่านทำอะไรไป” หญิงทูลตอบว่า “งูหลอกลวงข้าพเจ้า ข้าพเจ้าจึงกิน”
     องค์พระผู้เป็นเจ้าพระเจ้าจึงตรัสกับงูว่า “เพราะเจ้าทำเช่นนี้ เจ้าจงถูกสาปแช่ง ในบรรดาสัตว์เลี้ยงและสัตว์ป่าทั้งปวงเจ้าจะต้องใช้ท้องเลื้อยไปตามพื้นดิน และกินฝุ่นเป็นอาหารทุกวันตลอดชีวิต เราจะทำให้เจ้าและหญิงเป็นศัตรูกัน ให้ลูกหลานของเจ้าและลูกหลานของนางเป็นศัตรูกันด้วยเขาจะเหยียบหัวของเจ้า และเจ้าจะกัดส้นเท้าของเขา”
      พระเจ้าตรัสกับหญิงว่า “เราจะเพิ่มความทุกข์ทรมานในการคลอดบุตรแก่ท่านท่านจะคลอดบุตรด้วยความเจ็บปวด ท่านจะใฝ่หาสามี แต่เขาจะเป็นนายเหนือท่าน”
      พระองค์ตรัสกับมนุษย์ว่า “เพราะท่านได้ฟังเสียงของภรรยา และกินผลจากต้นไม้ที่เราห้ามมิให้กิน แผ่นดินจะถูกสาปแช่งเพราะท่าน ท่านจะต้องหากินจากแผ่นดินด้วยความทุกข์ยากทุกวันตลอดชีวิต แผ่นดินจะผลิตต้นหนามและกอหนามและท่านจะกินพืชที่งอกในทุ่งนา ท่านจะมีอาหารกินก็ด้วยหยาดเหงื่อบนใบหน้า จนกว่าท่านจะกลับเป็นดินอีกเพราะท่านถูกปั้นมาจากดิน ท่านเป็นฝุ่นดิน และจะกลับไปเป็นฝุ่นดินอีก”
     มนุษย์เรียกภรรยาของตนว่า “เอวา” เพราะนางเป็นมารดาของผู้มีชีวิตทั้งหลายองค์พระผู้เป็นเจ้าพระเจ้าทรงเอาหนังสัตว์มาทำเสื้อให้มนุษย์และภรรยาสวมปกปิดกาย แล้วองค์พระผู้เป็นเจ้าพระเจ้าตรัสว่า “ดูซิ มนุษย์มารู้ดีรู้ชั่วเหมือนเราผู้หนึ่งแล้ว บัดนี้อย่าปล่อยให้เขายื่นมือมาเด็ดผลจากต้นไม้แห่งชีวิตมากินด้วย แล้วมีชีวิตตลอดไป” องค์พระผู้เป็นเจ้าพระเจ้าทรงขับไล่เขาออกจากสวนเอเดน ให้ออกไปเพาะปลูกในที่ดินซึ่งเขาถูกปั้นมา พระองค์ทรงขับไล่มนุษย์และทรงตั้งบรรดาเครูบผู้ถือดาบเพลิงส่องแสงแปลบปลาบไว้ทางตะวันออกของสวนเอเดน เพื่อเฝ้าทางไปสู่ต้นไม้แห่งชีวิต

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญมาระโก                                มก 8:1-10
  ครั้งนั้นประชาชนจำนวนมากชุมนุมกันอีกและไม่มีอะไรกินพระองค์จึงเรียกบรรดาศิษย์เข้ามาตรัสกับเขาว่า“เราสงสารประชาชนเพราะเขาอยู่กับเรามาสามวันแล้วและเวลานี้ไม่มีอะไรกินถ้าเราให้เขากลับบ้านโดยไม่ได้กินอะไรเขาจะหมดเรี่ยวแรงขณะเดินทางเพราะมีหลายคนเดินทางมาจากที่ไกล” บรรดาศิษย์จึงทูลตอบว่า “ใครจะหาอาหารในที่เปลี่ยวเช่นนี้มาให้คนเหล่านี้กินจนอิ่มได้” พระองค์ตรัสถามว่า “ท่านมีขนมปังกี่ก้อน” เขาทูลว่า “เจ็ดก้อน” พระองค์ทรงสั่งให้ประชาชนนั่งลงบนพื้นดินทรงหยิบขนมปังเจ็ดก้อนนั้นตรัสขอบพระคุณพระเจ้าแล้วทรงบิขนมปังประทานให้บรรดาศิษย์ไปแจกจ่ายเขาก็แจกจ่ายขนมปังให้ประชาชนเขายังมีปลาตัวเล็กๆอยู่บ้างพระองค์ทรงกล่าวถวายพระพรพระเจ้าทรงสั่งให้แจกจ่ายปลาเช่นเดียวกันทุกคนกินจนอิ่มและยังเก็บเศษที่เหลือได้อีกเจ็ดตะกร้าผู้ที่กินขนมปังและปลามีประมาณสี่พันคนพระองค์ทรงส่งเขากลับไปแล้วพระองค์เสด็จลงเรือพร้อมกับบรรดาศิษย์ไปยังบริเวณเมืองดาลมานูธาทันที

ข้อคิด
    พระวรสารวันนี้ทำให้เราเห็นพระเมตตาของพระเยซูเจ้าต่อประชาชนที่ติดตามพระองค์ แต่บรรดาศิษย์ของพระองค์กับมีความวิตกกังวลว่าจะทำอย่างไรกับคนเหล่านี้ พวกเขาขาดความเชื่อและความไว้ใจในองค์พระเยซูเจ้า เพราะการที่พระองค์ทรงบอกพวกเขาว่าเราต้องดูแลคนเหล่านี้ ยิ่งทำให้พวกเขายิ่งกังวลและก็เกินความสามารถที่จะทำด้วย แต่เพราะการที่พวกเขาฟังพระองค์และกระทำตามสิ่งที่เป็นไปไม่ได้กลับเป็นไปได้สำหรับพระองค์ และพวกเขาได้เชื่อ