บทอ่านจากหนังสือปฐมกาล     ปฐก. 1:1-19

     เมื่อแรกเริ่มนั้น พระเจ้าทรงเนรมิตสร้างฟ้าและแผ่นดิน แผ่นดินยังเป็นที่ร้างไร้รูปร่าง ความมืดมิดปกคลุมอยู่เหนือทะเลลึก และลมพายุแรงกล้าพัดอยู่เหนือน้ำ
พระเจ้าตรัสว่า “จงมีความสว่าง” และความสว่างก็อุบัติขึ้น พระเจ้าทรงเห็นว่าความสว่างนั้นดี ทรงแยกความสว่างออกจากความมืด พระเจ้าทรงเรียกความสว่างว่า “วัน” ทรงเรียกความมืดว่า “คืน” มีเวลาค่ำ มีเวลาเช้า นับเป็นวันที่หนึ่ง พระเจ้าตรัสว่า “จงมีแผ่นฟ้าขึ้นระหว่างน้ำ เพื่อแยกน้ำออกจากกัน” และก็เป็นเช่นนั้น พระเจ้าทรงสร้างแผ่นฟ้า และทรงแยกน้ำใต้แผ่นฟ้าออกจากน้ำที่อยู่เหนือแผ่นฟ้า พระเจ้าทรงเรียกแผ่นฟ้าว่า“ท้องฟ้า” มีเวลาค่ำ มีเวลาเช้า นับเป็นวันที่สอง
พระเจ้าตรัสว่า “น้ำใต้ท้องฟ้าจงมารวมอยู่ในที่เดียวกัน ที่แห้งจงปรากฏขึ้น” และก็เป็นเช่นนั้น พระเจ้าทรงเรียกที่แห้งว่า “แผ่นดิน” ทรงเรียกมวลน้ำว่า “ทะเล” พระเจ้าทรงเห็นว่าดี

     พระเจ้าตรัสว่า “แผ่นดินจงผลิตหญ้าเขียว คือพืชที่มีเมล็ดและไม้ผลที่มีเมล็ดในผลแต่ละชนิดบนแผ่นดิน” และก็เป็นเช่นนั้น แผ่นดินผลิตหญ้าเขียว พืชที่มีเมล็ด และไม้ผลที่มีเมล็ดในผลแต่ละชนิด พระเจ้าทรงเห็นว่าดี มีเวลาค่ำ มีเวลาเช้า นับเป็นวันที่สาม พระเจ้าตรัสว่า “จงมีดวงสว่างบนแผ่นฟ้าเพื่อแยกวันออกจากคืน เป็นเครื่องกำหนดเทศกาล วันและปี ใช้เป็นตะเกียงบนท้องฟ้าเพื่อส่องแสงเหนือแผ่นดิน” และก็เป็นเช่นนั้น พระเจ้าทรงสร้างดวงสว่างใหญ่สองดวง ทรงให้ดวงใหญ่กำหนดวัน ดวงเล็กกำหนดคืนและทรงสร้างดวงดาวด้วย พระเจ้าทรงจัดสิ่งเหล่านี้ไว้บนแผ่นฟ้า เพื่อส่องสว่างเหนือแผ่นดิน เพื่อกำหนดวันและคืน เพื่อแยกความสว่างจากความมืด พระเจ้าทรงเห็นว่าดี มีเวลาค่ำ มีเวลาเช้า นับเป็นวันที่สี่

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญมาระโก     มก. 6:53-56

     เวลานั้น พระเยซูเจ้าทรงข้ามฟากพร้อมกับบรรดาศิษย์ มาจอดเรือขึ้นฝั่งที่เมืองเยนเนซาเร็ธ เมื่อเสด็จขึ้นจากเรือ ประชาชนก็จำพระองค์ได้ทันที และคนในบริเวณนั้นต่างรีบมาหา นำผู้เจ็บป่วยนอนบนแคร่มาเฝ้าพระองค์ ณ สถานที่ที่เขาได้ยินว่าพระองค์ประทับอยู่ ไม่ว่าพระองค์เสด็จไปที่ใด ในหมู่บ้าน ในเมืองหรือในชนบท เขาก็นำผู้เจ็บป่วยมาวางตามลานสาธารณะ ทูลขอพระองค์ให้เขาสัมผัสเพียงชายฉลองพระองค์เท่านั้น และทุกคนที่สัมผัสแล้วก็หายจากโรคภัย

ข้อคิด

     การสร้าง ไม่ได้หมายถึงการที่พระเจ้าทำให้สิ่งต่างๆ มีการดำรงอยู่เท่านั้น แต่ยังให้ความหมายว่า พระองค์ได้ทรงกำหนดระเบียบแก่มัน ให้มีความกลมกลืนและเป็นหนึ่ง การสร้างเป็นกิจการร่วมกันของพระตรีเอกภาพ พระบิดาทรงสร้างผ่านทางพระปรีชาญาณของพระองค์ นั่นคือผ่านทางพระบุตรหรือพระวจนาตถ์ ทุกสิ่งถูกจัดเป็นระเบียบในพระองค์ (คส 1:17) ภายหลังการตกในบาป มนุษย์ต้องเผชิญกับความทุกข์ยากลำบากต่างๆ และความตาย ระเบียบการปกครองก็สูญสียไป คือวิญญาณขึ้นต่อพระเจ้า และร่างกายขึ้นต่อวิญญาณ รวมถึงอำนาจฝ่ายต่ำขึ้นต่อเหตุผล ทั้งหมดแสดงถึงการแยกจากพระเจ้า แต่พระเจ้าทรงมีแผนการฟื้นฟูขึ้นโดยการประทานพระบุตรของพระองค์แก่โลก ชีวิตที่สมบูรณ์พร้อมของคริสตชนก็คือการเข้ารับการรักษาจากพระบุตรของพระองค์ พระเยซูคริสตเจ้า ด้วยพระวาจา การภาวนา และศีลศักดิ์สิทธิ์