บทอ่านจากจดหมายนักบุญเปาโลอัครสาวกถึงชาวกาลาเทีย กท 2:1-2,7-14

     พี่น้อง สิบสี่ปีต่อมา ข้าพเจ้าขึ้นไปกรุงเยรูซาเล็มอีกพร้อมกับบารนาบัส และพาทิตัสไปด้วย
ข้าพเจ้าไปตามที่พระเจ้าทรงเปิดเผย ชี้แจงให้บรรดาพี่น้องที่นั่นรู้ข่าวดีที่ข้าพเจ้าประกาศแก่คนต่างศาสนา เล่าให้คนสำคัญฟังเป็นการส่วนตัว เพื่อข้าพเจ้าจะไม่วิ่งโดยไร้ประโยชน์
ยิ่งกว่านั้น บุคคลสำคัญเหล่านี้เห็นว่าข้าพเจ้าได้รับมอบหน้าที่ให้ประกาศข่าวดีแก่ผู้ที่ไม่ได้เข้าสุหนัต เช่นเดียวกับเปโตรได้รับมอบหน้าที่ให้ประกาศแก่ผู้ที่เข้าสุหนัตแล้ว

     เพราะพระเจ้าผู้ทรงบันดาลให้เปโตรเป็นธรรมทูตไปพบผู้ที่เข้าสุหนัตแล้ว ก็ทรงบันดาลให้ข้าพเจ้าไปพบคนต่างศาสนาเช่นเดียวกัน ดังนั้น เมื่อยากอบ เคฟาสและยอห์น ซึ่งได้รับความนับถือว่าเป็นหลัก รู้เรื่องพระหรรษทานที่พระเจ้าประทานแก่ข้าพเจ้าแล้วก็จับมือกับข้าพเจ้าและบารนาบัส แสดงความเป็นเพื่อนร่วมงานกัน ตกลงกันว่า เราจะไปพบคนต่างศาสนา ส่วนพวกเขาจะไปพบผู้ที่เข้าสุหนัตแล้ว เขาเหล่านี้ขอเพียงแต่ไม่ให้เราลืมคนยากจน คำขอนี้เป็นสิ่งที่ข้าพเจ้าปรารถนาจะทำอยู่แล้ว

     เมื่อเคฟาสมาที่เมืองอันทิโอก ข้าพเจ้าคัดค้านเขาซึ่งๆ หน้า เพราะเขาเป็นฝ่ายผิด ก่อนที่คนของยากอบจะมา เคฟาสกินอาหารร่วมกับคนต่างชาติ แต่ครั้นพวกนั้นมา เขาก็ปลีกตัวและแยกออกมา เพราะกลัวพวกที่เข้าสุหนัต ชาวยิวคนอื่นจึงแสร้งทำตามเขาบ้าง แม้กระทั่งบารนาบัสเองก็หลงแสร้งทำตามพวกเขาไปด้วย

     เมื่อข้าพเจ้าเห็นว่าเขาเหล่านั้นประพฤติตนไม่ถูกต้องตามความหมายแท้จริงของข่าวดี ข้าพเจ้าจึงพูดกับเคฟาสต่อหน้าทุกคนว่า “ท่านเป็นชาวยิว ยังประพฤติตนอย่างคนต่างชาติ มิใช่อย่างชาวยิว แล้วเหตุไฉนท่านจึงบังคับคนต่างชาติให้ประพฤติตนอย่างชาวยิวเล่า”

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญลูกา ลก 11:1-4

     วันหนึ่ง พระเยซูเจ้าทรงอธิษฐานภาวนาอยู่ในสถานที่แห่งหนึ่ง เมื่อทรงอธิษฐานจบแล้ว ศิษย์คนหนึ่งทูลพระองค์ว่า “พระเจ้าข้า โปรดสอนเราให้อธิษฐานภาวนาเหมือนกับที่ยอห์นสอนศิษย์ของเขาเถิด” พระองค์จึงตรัสกับเขาว่า “เมื่อท่านทั้งหลายอธิษฐานภาวนา จงพูดว่า

‘ข้าแต่พระบิดา พระนามพระองค์จงเป็นที่สักการะ
พระอาณาจักรจงมาถึง
โปรดประทานอาหารประจำวันแก่ข้าพเจ้าทั้งหลายทุกวัน
โปรดประทานอภัยแก่ข้าพเจ้าทั้งหลาย
เหมือนข้าพเจ้าทั้งหลายให้อภัยแก่ผู้อื่น
โปรดช่วยข้าพเจ้าทั้งหลายไม่ให้แพ้การผจญ’”

ข้อคิด

     พระศาสนจักรแรกเริ่มมีปัญหาเกิดขึ้นที่เมืองอันทิโอกคือ คริสตชนชาวยิวบางคนต้องการให้คนต่างศาสนาที่มาเป็นคริสตชนต้องเข้าสุหนัตและปฏิบัติตามธรรมบัญญัติของโมเสส แต่น.เปาโลมีความกล้าหาญคัดค้านการกระทำที่ผิดต่อหลักการของข่าวดี ต่อมามีการประชุมที่กรุงเยรูซาเล็มเพื่อพิจารณาและให้แนวทางการแก้ปัญหานี้คือ

     คริสตชนที่ไม่ใช่ชาวยิวไม่ต้องเข้าสุหนัตและปฏิบัติตามธรรมบัญญัติเพราะความรอดพ้นมาจากพระคริสตเจ้า พระศาสนจักรเป็นสมัชชาคือ การก้าวไปด้วยกัน เป็นหนึ่งเดียว มีส่วนร่วมในพันธกิจ และหาแนวทางการแก้ปัญหาต่างๆด้วยกัน ในพระวรสารพระเยซูเจ้าทรงสอน “บทข้าแต่พระบิดาของเรา”เป็นแก่นคำสอนเรื่องอาณาจักรพระเจ้าที่เริ่มแล้วในชีวิตของเราในปัจจุบัน ทำให้ทัศนคติและชีวิตของเราเปลี่ยนแปลง

     เรากำลังเดินทางอยู่ในโลกต้องพบกับความทุกข์กับปัญหาต่างๆ ต้องต่อสู้กับความชั่วร้าย แต่ไม่ท้อใจเพราะตระหนักว่าอาณาจักรพระเจ้าเริ่มต้นแล้ว พลังความดีจะชนะความชั่ว เรามีส่วนร่วมต้อนรับและเสริมสร้างอาณาจักรพระเจ้า ภาวนาขอให้อาณาจักรพระเจ้าสำเร็จสมบูรณ์ อาณาจักรพระเจ้ากำลังเติบโตแม้มีสภาพเหมือนเมล็ดพืชเล็กๆ(มธ 13: 31-33) เราภาวนาตื่นเฝ้าด้วยความวางใจ