ภาพ / ข่าว : แผนกเทคโนโลยีสารสนเทศ อัครสังฆมณฑลกรุงเทพฯ

วันอาทิตย์ที่ 1 เมษายน 2012 เวลา 8.30 น. คุณพ่อสุรสิทธิ์ ชุ่มศรีพันธุ์ เจ้าอาวาสอาสนวิหารอัสสัมชัญ เป็นประธานในพิธีมิสซา วันอาทิตย์พระมหาทรมาน แห่ใบลาน ซึ่งเป็นการเริ่มต้นเข้าสู่สัปดาห์ศักดิ์สิทธิ์ หลังจากการเตรียมตัวสำหรับการฉลองปัสกาเป็นเวลาห้าสัปดาห์ ในวันอาทิตย์นี้ เราเข้าสู่ช่วงสุดท้ายของการเตรียมขณะที่พระเยซูเจ้าเองทรงเข้าสู่ช่วงสุดท้ายของภารกิจเช่นกันด้วยการเสด็จเข้ากรุงเยรูซาเล็ม เพื่อทรงรับทนทรมาน ขณะที่ประชาชนออกมาต้อนรับพระองค์เยี่ยงกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ ในอีกด้านหนึ่งมีการเตรียมการที่จะนำพระองค์ไปประหาร นับได้ว่า ในวันนี้ เราจะเห็นภาพที่สมบูรณ์และเป็นการสรุปสาระสำคัญของพระธรรมล้ำลึกปัสกาได้เป็นอย่างดี เมื่อนำเหตุการณ์ของการเสด็จเข้ากรุงเยรูซาเล็มไปมองรวมกันกับการเล่าถึงพระมหาทรมาน ในพระวรสาร และทำให้เราเห็นว่าพระมหาทรมาน การสิ้นพระชนม์ และการกลับคืนพระชนมชีพเป็นพระธรรมล้ำลึก  หนึ่งเดียวของการไถ่กู้

พ่อชอบเพราะพ่อรู้สึกว่า พระองค์ไม่หวั่นไหวต่อ คำพูดใดๆ ของมนุษย์ ไม่ว่าจะเป็นเสียงโห่ร้องยินดี หรือ คำกล่าวหา สาปแช่ง และมั่นคง เด็ดเดี่ยวในการดำรงตนเป็นตนเอง ที่มีทั้งความเชื่อความไว้วางใจ และความรัก ต่อพระเจ้า และต่อมนุษย์ทั้งปวง

ในขณะที่มนุษย์อย่างเราๆ ใครมาพูดร้ายให้หน่อย ก็แทบเป็นแทบตายเสียแล้ว แถมยังถอดใจจากการทำดีไปโดยง่ายอีกต่างหาก นี่จึงเป็นเรื่องที่น่าเสียดาย แต่ในอีกทางหนึ่งตรงข้าม กลับเป็นเรื่องน่าสังเวชใจ เมื่อมนุษย์เรากลับมั่นคงในความผิดใดๆ จนแม้ ต่อให้เทวดามาพูด เตือนสอน ก็ไม่มีทางกลับใจเปลี่ยนแปลงไปได้ สำหรับ บางคน อัตตานั้นช่างยิ่งใหญ่จริงๆ หนอ

พ่อยังชอบเรื่องน่ารักเรื่องหนึ่ง เกี่ยวกับ ชายชรา คนหนึ่งที่ทุกวัน จะตื่นเช้าออกจากบ้าน เพื่อไปดูแลภรรยาของตนที่บ้านพักคนชรา เขาจะปรนนิบัติ ดูแลภรรยา อย่างละเอียดละออ ทะนุถนอม แม้ว่าภรรยาของเขา จะไม่พูดอะไรกับเขาได้อีก เพราะภรรยาเป็นโรคสูญเสียความ ทรงจำ เขาเป็นเพียงคนแปลกหน้า ที่ไม่รู้จักอีกแล้ว มีคนไปถามชายชราคนนี้ว่า ไม่จำเป็นต้อง ทำแบบนี้ทุกวันให้กับภรรยาของเขาก็ได้ เพราะภรรยาไม่รู้ว่า เขาเป็นใครอีกแล้ว “แล้วจะทำไปทำไม?” ชายชราคนนี้ตอบว่า “ใช่ เธอไม่รู้ว่าผมเป็นใคร แต่ ผมรู้ว่าเธอเป็นใคร!”  นี่แหละ คือความรักแท้ ไม่หวังผลตอบแทน และมั่นคงอย่างที่สุด ไม่มีสิ่งใดทำให้หวั่นไหว

และนี่คือ ความรักที่ศักดิ์สิทธิ์ หากในชีวิตของเราแต่ละคน มีสิ่งดีๆ อะไรสัก อย่างสองอย่าง ที่เรามั่นคงได้ขนาดนี้ เราคงมีชีวิตที่ประเสริฐยิ่งแล้ว

พ่อยังนึกถึงนิทานเรื่อง กบสองตัว ที่บังเอิญ ตกลงไปในหลุมลึก ลึกจนกบตัวอื่นๆในฝูง เห็นว่า กบสองตัวนี้ โอกาสรอดน้อยมาก กบทั้งสองพยายามอย่างยิ่งที่จะกระโดดขึ้นจากหลุม เพื่อเอาตัวรอด แต่ไม่สำเร็จ จนกบตัวอื่นๆ ส่งเสียงบอกว่า อย่าพยายามเลย เสียแรงเปล่า ยอมแพ้เสียเถิด จนที่สุด ตัวหนึ่งในสองตัวนั้น ก็ยอมแพ้จริงๆ แต่อีกตัวหนึ่ง เหมือนมีบางสิ่งปลุกเร้าจิตใจ รวบรวมพลังทั้งหมดอีกครั้ง แล้ว กระโดดขึ้นจากหลุมจนได้ กบทั้งฝูงประหลาดใจมากที่เห็นอย่างนั้น พวกมันถามกบตัวนั้นว่า ไม่ได้ยินหรือว่า พวกข้าพูดอะไร กบตัวนั้น ตอบว่า “หูข้าไม่ดี เลยไม่ได้ยิน คิดว่าพวกเอ็งกำลัง ตะโกนเชียร์ให้กำลังใจข้าอยู่” พ่อคิดว่าถ้ามันหูดี และได้ยิน มันคงจะตายไปพร้อมกับ เพื่อนของมันนั่นแหละ อย่างไรก็ตาม คำพูดของเพื่อนมนุษย์มีส่วนสำคัญต่อเราก็จริง ทั้งในทางดี และทางร้าย แต่เหนือสิ่งอื่นใด คือ ความมั่นคงไม่หวั่นไหวของจิตวิญญาณของเราเอง เพราะนั่นแหละ ทำให้เราดำรงตนเป็นตนเองได้ ไม่มีการสูญเสียใด ยิ่งใหญ่กว่า การสูญเสียตัวตนของเราเองดอก

ขอบคุณข้อคิดดี ๆ ในโอกาสวันอาทิตย์ใบลาน ครับ