บทเรียนจากชีวิตที่ส่งผ่านจากช่วงเวลาหนึ่งสู่อีกช่วงเวลาหนึ่ง ย่อมสะท้อนถึงบริบทของยุคสมัยนั้นๆ มีบางสิ่งที่เปลี่ยนแปลง มีบางสิ่งที่คงอยู่ ในขณะที่สิ่งที่เปลี่ยนแปลงอาจจะย้อนกลับมาและสิ่งที่คงอยู่ในเวลานั้นอาจจะหายไป ณ เวลานี้ ภาพชีวิตของคนๆ หนึ่ง  การเรียนรู้ ต่อสู้ ศรัทธา และมีส่วนสำคัญในการขับเคลื่อนพระศาสนจักรในประเทศไทย กับช่วงแรกของบ้านเณรใหญ่และวิทยาลัยแสงธรรม ผู้ได้มีส่วนจัดการและวางระบบบริหารงานของอัครสังฆมณฑลกรุงเทพฯ โดยอาศัยพื้นฐานการศึกษาวิชาพระศาสนจักรจากกรุงโรม ศูนย์กลางของพระศาสนจักร ผู้ที่มีส่วนริเริ่มจัดและสนับสนุนหลายๆ โครงการที่นำพาพระศาสนจักรในเมืองไทยให้ก้าวหน้า

ขอพาท่านผู้อ่านมารู้จักกับคุณพ่อจำเนียร  กิจเจริญ อุปสังฆราชของอัครสังฆมณฑลกรุงเทพฯ กับตำแหน่งปัจจุบันซึ่งน่าจะอยู่ในตำแหน่งนี้นานที่สุดคือ 21 ปีแล้ว และในวัยที่เหมือนว่าน่าจะเกษียณแล้ว แต่มีบางอย่างที่ทำให้ต้องรับหน้าที่ต่อไปสักระยะ รวมทั้งเรื่องราว แง่คิด อีกทั้งพิธีบวชแต่ก่อนศีลใหญ่ ศีลน้อย ศีลโกน ผู้เปิดประตู ผู้ไล่ผี มีจริงด้วยและเป็นอย่างไร อย่ารอช้า เดี๋ยวจะพลาดของดี

เมื่อถึงวาระต้องไปบ้านเณรใหญ่ ถูกส่งไปที่ College General ปีนัง ประเทศมาเลเซีย พร้อมเพื่อนร่วมชั้นรวมทั้งหมด 7 คนด้วยกัน  ซึ่งขณะนี้ที่ได้บวชเป็นพระสงฆ์และยังมีชีวิตอยู่ได้แก่คุณพ่อคมทวน มุ่งสมหมาย       คุณพ่อดำรง  กู้ชาติ และคุณพ่อวิชิต ประสงค์ธรรม ซึ่ง 2 ท่านหลังนี้เป็นพระสงฆ์ของสังฆมณฑลจันทบุรี บ้านเณรใหญ่แห่งนี้เริ่มขึ้นที่จังหวัดอยุธยา เป็นผลงานแรกๆ ของคณะสงฆ์มิสซังต่างประเทศแห่งกรุงปารีส (MEP) ซึ่งก่อตั้งขึ้นที่ประเทศฝรั่งเศส และเข้ามาทำงานเผยแผ่พระคริสตธรรมในประเทศไทยเป็นแห่งแรก เพิ่งฉลองการก่อตั้งครบ 350 ปี เมื่อเดือนมิถุนายนที่ผ่านมา

ตลอด 6 ปี ในบ้านเณรใหญ่ที่เรียกว่า College General ที่ปีนัง ได้รับการฝึกอบรมอย่างเคร่งครัดด้วยระเบียบวินัยกฎเกณฑ์ต่างๆ ตัวอย่างเช่น ต้องได้รับอนุญาตก่อนจะติดต่อกับบุคคลภายนอก และต้องรายงานอธิการหากได้สนทนากับบุคคลภายนอกโดยไม่มีโอกาสขออนุญาตก่อน ว่าไปแล้วเป็นเจตนารมณ์ที่ดีของสมัยนั้น คือต้องการปกป้องกระแสเรียกของเณรให้พ้นจากอันตรายอันอาจเกิดจากสิ่งแวดล้อมได้ ช่วง 6 ปีดังกล่าวนั้น เป็นช่วงปลายสุดของพระศาสนจักรยุคก่อนสังคายนาวาติกันครั้งที่ 2 (ค.ศ.1961-1965) ซึ่งถือว่าเป็นจุดเริ่มต้นของพระศาสนจักรในยุคใหม่อันเป็นยุคที่พระศาสนจักรปรับเปลี่ยนทัศนคติและแนวทางของตนใหม่เพื่อปฏิบัติพันธกิจให้เหมาะกับปัจจุบัน กล่าวคือต้องเข้าถึงมวลมนุษย์ทั้งปวงในทุกชาติทุกภาษา ต้องเข้าให้ถึงพวกเขาด้วยวิธีการต่างๆ เป็นต้นว่า ด้วยการเสวนากับเขาในเรื่องศาสนา วัฒนธรรมและในเรื่องของโลก และด้วยการเข้าร่วมมือกับเขาในการเสริมสร้างความรัก ความยุติธรรมและสันติ ต้องเข้าไปอยู่ในท่ามกลางพวกเขา ดุจเป็นแสงสว่าง เป็นเครื่องหมายและเครื่องมือแห่งความรอด ทั้งต้องขับเคลื่อนตัวเองให้ทันยุคทันเหตุการณ์และความต้องการของสังคมโลก ดังนั้น เมื่อจบการศึกษาอบรมจากในบ้านเณรใหญ่ในช่วงนั้นมาแล้ว จึงยังต้องเรียนรู้และปรับทัศนคติให้สอดคล้องกับเจตนารมณ์ของสังคายนาวาติกันครั้งที่ 2 ต่อไปอีก เพื่อจะได้ไม่เป็นพระสงฆ์หลงยุค  อันที่จริง ที่เรียกว่ายุคใหม่นี้ก็เป็นยุคใหม่สำหรับผู้มีชีวิตอยู่ก่อนที่จะมีสังคายนาวาติกันที่ 2 เท่านั้น ส่วนผู้ที่เกิดมาหลังสังคายนาฯ คือตั้งแต่ ค.ศ.1965 จะต้องถือว่าอยู่ในยุคปัจจุบันของพระศาสนจักร อย่างไรก็ดีไม่ว่าใครจะอยู่ในยุคใหม่หรือยุคปัจจุบัน ก็ควรที่จะเสริมสร้างให้มีทัศนคติและแนวทางของพระศาสนจักรตามสังคายนาวาติกันที่ 2 แบบเต็มร้อย ( ใช่หรือไม่ใช่ พี่น้อง ! )

นอกจากเรื่องสภาสงฆ์แล้ว ยังได้รับเรียกให้ร่วมงานกับคณะทำงานปรับปรุงพิธีกรรมศักดิ์สิทธิ์ด้วย คณะทำงานนี้ที่จำได้มีคุณพ่อเศียร์ โชติพงค์   คุณพ่อโมลิ้ง  และคุณพ่อทัศไนย์  คมกฤส รวมอยู่ด้วย  ทำงานเกี่ยวกับการใช้ภาษาไทยและวัฒนธรรมไทยในพิธีกรรมศักดิ์สิทธิ์ เป็นต้น อย่างไรก็ดีงานที่ทำทั้งหมดนี้ไม่ว่าจะเป็นสภาสงฆ์หรือคณะทำงานอื่นๆ ต้องมาปรับใหม่อีกครั้งหนึ่งเพื่อให้สอดคล้องกับกฎหมายของพระศาสนจักร (CIC) ฉบับปรับปรุงที่ประกาศใช้ ค.ศ.1983

ในปีแรกของการเปิดบ้านเณรเล็กที่ตั้งขึ้นใหม่ ซึ่งเริ่มดำเนินงานตั้งแต่เดือนพฤษภาคมใน ค. ศ.1965 นั้น คุณพ่อทองดี  กฤษเจริญ ซึ่งเป็นอธิการได้ทำหน้าที่อยู่ได้ระยะหนึ่งประมาณ 3-4 เดือน ท่านก็ถึงแก่มรณภาพ จากไปในเดือนสิงหาคม ปีนั้นเองพระคาร์ดินัล ไมเกิ้ล มีชัย กิจบุญชู  ซึ่งขณะนั้นเป็นคุณพ่อเจ้าอาวาสวัดกาลหว่าร์ กรุงเทพฯ ได้รับแต่งตั้งเป็นอธิการบ้านเณรคนต่อมา

ท่านเป็นอธิการมาจนถึงปี ค.ศ.1973 ก็ได้รับแต่งตั้งเป็นพระอัครสังฆราชแห่งอัครสังฆมณฑลกรุงเทพฯ สืบต่อพระคุณเจ้ายวง นิตโย ในปีเดียวกันนั้นคุณพ่อจำเนียร ก็ถูกส่งไปศึกษาต่อที่กรุงโรมเพราะว่าขณะนั้นบ้านเณรใหญ่แสงธรรม ต้องการอาจารย์สอนที่บ้านเณร วิชาพระศาสนจักร เรียนอยู่ 2 ปี เมื่อสำเร็จระดับปริญญาโทแล้วได้ไปประเทศอังกฤษต่อเพื่อเรียนวิชามนุษยสัมพันธ์ หลักสูตร 1 ปี หลังจากจบแล้ว ก็กลับประเทศไทยและมาประจำที่บ้านเณรใหญ่แสงธรรม ทำหน้าที่เป็นรองอธิการ บ้านเณรแสงธรรมนี้ (หรือจะเรียกว่าสามเณราลัย Lux Mundi ก็ได้) มีสถานะต่อหน้าทา งการเป็นสถาบันอุดมศึกษาระดับวิทยาลัยพร้อมกันไปด้วย พระคุณเจ้าบรรจง อารีพรรค เป็นอธิการคนแรก ต่อมาหลังจากที่พระคุณเจ้าบรรจง ได้รับแต่งตั้งเป็นพระสังฆราช สังฆมณฑลนครสวรรค์ คุณพ่อสมศักดิ์ นามกร ได้รับแต่งตั้งให้เป็นอธิการคนต่อมาของบ้านเณรและวิทยาลัยรวมกันไปเลย



สาเหตุที่ได้รับแต่งตั้งเป็นอธิการวิทยาลัย แยกออกมาต่างหากโดยไม่รวมอยู่กับตำแหน่งอธิการบ้านเณรอีกต่อไป ก็เนื่องจากการดำเนินงานของวิทยาลัยตามกฎหมายบ้านเมือง และการดำเนินงานของบ้านเณรตามระเบียบกฎเกณฑ์ของพระศาสนจักรมีความแตกต่างกันพอสมควร จึงควรมีผู้บริหารจัดการแยกกันคนละส่วน เพราะฉะนั้นจึงได้รับแต่งตั้งมาทำหน้าที่เป็นอธิการวิทยาลัยอีกตำแหน่งหนึ่ง อย่างไรก็ดีความเชื่อมโยงและความร่วมมือยังคงอยู่แบบเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน อันที่จริงงานบริหารวิทยาลัยไม่หนักมากเท่าไร เพราะว่าเป็นวิทยาลัยเล็กๆ นักศึกษาของวิทยาลัยขณะนั้นก็มีแต่พวกเณรนั่นเอง ซึ่งมีจำนวนไม่เกิน 200 คน และคณาจารย์ก็ไม่กี่คน จะมีความยุ่งยากก็เฉพาะเรื่องที่ต้องดำเนินการให้วิทยาลัยได้รับการรับรองมาตรฐานการศึกษาตามกฎเกณฑ์ที่ภาครัฐกำหนด มิฉะนั้นการศึกษาที่นักศึกษาได้รับไปนั้นจะไม่มีคุณค่าต่อหน้าราชการ ขณะเดียวกันก็ต้องทำให้ทางภาคพระศาสนจักรเข้าใจด้วยว่าทำไมต้องดำเนินการไปเช่นนั้น ทั้งนี้ เนื่องด้วยว่าวิทยาลัยจะดำเนินไปได้ก็ด้วยการสนับสนุนของภาคพระศาสนจักรเป็นสำคัญ






อยู่ที่บ้านเณรใหญ่รวม 8 ปี ก็ย้ายมาทำหน้าที่เป็นเลขานุการพระอัครสังฆราช ทำหน้าที่นี้ประมาณ 4 ปี ในช่วงเวลาดังกล่าวนี้ยังได้ทำหน้าที่จิตตาภิบาลโรงเรียนเซนต์โยเซฟคอนเวนต์ พร้อมกันไปด้วยเป็นระยะเวลาปีกว่า พ้นจากหน้าที่เลขานุการก็ได้รับแต่งตั้งเป็นอุปสังฆราชทำหน้าที่ต่อจากพระคุณเจ้าสังวาลย์ ศุระศรางค์ ซึ่งได้รับแต่งตั้งเป็นพระสังฆราชเชียงใหม่ อยู่ในตำแหน่งอุปสังฆราชมาเป็นเวลา 21 ปีแล้ว หน้าที่หลักคือ เป็นผู้แทนของพระสังฆราช ทำหน้าที่บริหารจัดการงานทั้งหลายของสังฆมณฑล ยกเว้นงานที่สงวนไว้ให้พระสังฆราชดำเนินการเท่านั้น

ช่วงที่เข้ามาทำงาน ณ สำนักมิสซังกรุงเทพฯ ในระยะแรกๆ นั้น เป็นช่วงที่พระศาสนจักรเริ่มประ กาศใช้กฎหมาย (Codes Juris Canonici) ฉบับปรับปรุงใหม่ ค.ศ.1983 ซึ่งให้กฎเกณฑ์สำหรับการปรับปรุงรูปแบบและวิธีการดำเนินงานของพระศาสนจักร เพื่อให้พระศาสนจักรปฏิบัติพันธกิจประกาศข่าวดีที่ได้รับมอบหมายมาจากพระคริสตเจ้าได้อย่างดีทันยุคทันสมัย ตามเจตนารมณ์ของสังคายนาวาติกันที่ 2 อย่างแท้จริง เพราะฉะนั้น เมื่อประกาศกฎหมายของพระศาสนจักรฉบับนี้ออกมาบังคับใช้ก็มีงานที่ต้องทำมากมาย

เริ่มด้วยงานที่เกี่ยวกับการปรับปรุงโครงสร้างการดำเนินงาน เช่น
1)จัดทำข้อกำหนดของอัครสังฆมณฑลกรุงเทพฯ
2)ปรับปรุงรูปแบบของสภาสงฆ์ซึ่งได้จัดตั้งขึ้นมาก่อนการประกาศกฎหมายฉบับปรับปรุงใหม่
3)จัดตั้งคณะกรรมการบริหารอัครสังฆมณฑลกรุงเทพฯ
4)จัดแบ่งเขตการปกครองวัด
5)จัดตั้งสภาภิบาลระดับสังฆมณฑล และระดับวัด
6)จัดทำนโยบายและแผนงานระยะยาว 5 ปี

พร้อมกับงานดังกล่าว ก็เป็นงานเกี่ยวกับการดำเนินการในแต่ละปี ซึ่งมีงานวางแผนทำโครงการ กำหนดงบประมาณรายจ่ายต่างๆ และติดตามประเมินผล เพื่อจะได้มีข้อมูลสำหรับแก้ไข ปรับปรุง หรือพัฒนาการทำงานในปีต่อๆ ไป

งานทั้งหลายทั้งปวงนี้เป็นงานที่ร่วมมือกันทำ พร้อมทั้งต้องผ่านการกำกับดูแลและเห็นชอบของพระอัครสังฆราชด้วย จึงต้องมีการประชุมกันบ่อยๆ ทำให้คุณพ่อทั้งหลายขาดการอยู่ที่วัดมากขึ้น จึงอยากขอให้พี่น้องสัตบุรุษเข้าตามนี้ด้วย ( ได้ไหม พี่น้อง ! )
โดยวิธีการทำงานลักษณะนี้ ทำให้งานของอัครสังฆมลฑลฯ พัฒนาและขยายไปได้ดีขึ้นอย่างต่อเนื่อง

เนื่องด้วยอุปสังฆราชเป็นตำแหน่งที่ทำงานแทนพระสังฆราชในการบริหาร จึงได้รับเรียกไปเป็นกรรมการในหน่วยงานหลายแห่ง ทั้งมักจะได้รับเชิญไปร่วมงานขององค์กรต่างๆ เป็นต้นว่า งานประชุม งานพิธีกรรมศักดิ์สิทธิ์ งานพิธีการอื่นๆ และแม้งานชุมนุมในหลายโอกาสด้วย (กลุ่มพันธมิตรฯ หรือ นปช. ไม่เกี่ยวนะ) จากการที่ได้เข้าไปทำงานร่วมกับหน่วยงานต่างๆ ก็ทำให้มีส่วนเสนอแนะ หรือส่งเสริมสนับสนุน หรือท้วงติง คัดค้าน หรือรับภาระมาดำเนินการต่ออยู่เป็นประจำ เล่ามาอย่างนี้แล้ว ก็ขอถือโอกาสให้สิ่งที่แจกแจงมานี้เป็นคำตอบสำหรับคำถาม ถึงความหมายของข้อความที่ว่า “ข้าพเจ้าอยู่ในหมู่ท่านเหมือนเป็นผู้รับใช้” ซึ่งเ ป็นข้อความจากพระวรสารนักบุญลูกา บทที่ 22 ข้อ 17 ว่าทำไมนำเอาข้อความนี้มาพิมพ์ใส่ไว้ในรูปพระที่แจกเป็นของที่ระลึกในวันบวชพระสงฆ์เมื่อ 43 ปีก่อน

ส่วนอีกคำถามหนึ่งที่ถามว่ายึดหลักอะไรในการทำงาน เคยเห็นข้อความที่คุณพ่อเขียนไว้ว่า “อดีตไม่จำ ทำปัจจุบันให้ดี และมีแผนการสำหรับอนาคตด้วย” นี่คือหลักการของคุณพ่อใช่ไหม จะว่าใช่มันก็ใช่นะ แต่มันเป็นหลักการปกติธรรมดาๆ ที่ทุกคนก็ยึดถือแบบไม่รู้ตัวอยู่แล้ว เขียนให้โก้ๆ แบบกลอนพาไปมากกว่า อดีตไม่จำนี่เป็นลักษณะประจำตัวก็ว่าได้ เป็นคนขี้ลืมคล้ายๆ มีความจำสั้นยังงั้นแหละ เคยลืมแม้กระทั่งเรื่องสำคัญๆ อย่างเช่น ไปเป็นประธานโปรดศีลกำลัง หรือเป็นประธานฉลองวัดก็ยังเคยลืม หลักการที่พยามยึดเป็นคติประจำใจจริงๆ นั้น คือ “อยู่ในหมู่พวกท่านเหมือนผู้รับใช้” ซึ่งได้นำมาใช้เตือนตัวเองอยู่เสมอ





ไม่ถือว่าหนักใจ เพียงแต่มีบางครั้งเสียอารมณ์บ้าง เครียดบ้าง หวังว่าคงไม่ถือสากัน เพราะบรรดาคุณพ่อทั้งหลายยอมรับระบบการทำงาน และให้ความร่วมมือดี พี่น้องสัตบุรุษที่มีส่วนทำงานด้วยกันก็มีน้ำใจดี อีกประการหนึ่ง ก็เป็นเพราะไม่ต้องรับผิดชอบเรื่องเงินทุนสำหรับทำงาน เรื่องนี้พระคาร์ดินัลเป็นผู้ดูแลเอง การทำงานต้องใช้เงินแต่ต้องเข้าใจว่าต้องใช้อย่างถูกต้องด้วย ดังนั้นจึงพยายา มจัดอย่างเป็นระบบให้เห็นชัดว่าแต่ละปีมีงานอะไรที่ต้องทำและใช้เงินอย่างไร เพื่อว่าพระคาร์ดินัลจะเห็นได้ชัดเจนและตรวจสอบได้ง่ายขึ้น




20 ปีกว่าทำงานเคียงข้างกับพระคาร์ดินัลมาตลอด ผ่านงานมามาก คุณพ่อมีทัศน ะเรื่องงานอภิบาลหรือ มีหลักเกณฑ์อภิบาลอย่างไร ต้องมองงานอภิบาลว่าเป็นงานที่เสริมสร้างคริสตชนทุกคน ทุกเพศทุกวัย ทุกเงื่อนไขของชีวิต ให้เป็นผู้ประกาศข่าวดีแห่งความรอด ด้วยการดำรงชีวิตเป็นประจักษ์พยาน ทั้งด้วยการใช้วาจา และการทำกิจกรรมที่เหมาะกับเงื่อนไขชีวิตของตน และทำอย่างสอดคล้องกับความเป็นจริงของยุคปัจจุบัน ดังนั้น ต้องทำงานอภิบาลไม่ใช่แบบเป็นกิจวัตรที่ทำไปตามรู ปแบบที่กำหนดไว้เท่านั้น แต่ยังต้องพยายามรู้จักสถานการณ์แวดล้อมและปรับปรุงหรือพัฒนาให้เหมาะกับสิ่งที่เกิดขึ้นและควรจะเป็นด้วย ตัวอย่างเช่น เห็นว่าในประเทศไทยประชาชนส่วนใหญ่เป็นชาวพุทธ ก็ควรจะเข้าหาพวกเขาด้วยวิธีการต่างๆ เป็นต้นว่าด้วยการเสวนาทางศาสนากันก่อน ไม่ใช่นำคำสอนไปสอนพวกเขาทันทีโดยที่พวกเขายังไม่พร้อมที่จะรับฟัง  ดังนั้น เพื่อจะให้คริสตชนเข้าหาผู้คนต่างๆ ก็ต้องเสริมสร้าง คริสตชนให้รู้จักการทำเสวนาอย่างถูกต้องด้วย 

งานระดับสภาพระสังฆราชคาทอลิกแห่งประเทศไทย ที่คุณพ่อดูแลอยู่คือคณะกรรมการบัญญัติศัพท์
งานนี้ไม่ใช่ง่าย ต้องการผู้รู้ภาษาไทยอย่างลึกซึ้ง ซึ่งยังขาดอยู่ อีกประการหนึ่ง ศัพท์ที่บัญญัติไปก็ไม่ได้รับการยอมรับมากเท่าไร เห็นยังติดกับศัพท์เดิมกันอยู่โดยทั่วไป แต่ไม่ท้อนะ จะพยายามต่อไป ขณะนี้มีผู้ถามหาคำศัพท์ที่บัญญัติแล้วอยู่เหมือนกัน จึงขอถือโอกาสนี้เชิญชวนผู้รู้ภาษาไทยดีๆ มาช่วยกันทำงานนี้ซะเลย หากสนใจติดต่อแจ้งความจำนงมาได้ทันที


มีหลายวิธีของการทำสื่อ อยากเห็นสื่อที่ทำผ่านอินเตอร์เน็ตทางเว็บไซส์ที่มีรายการตลอด 24 ชั่วโมง ขณะนี้อัครสังฆมณฑลกรุงเทพฯ กำลังวางแผนอยู่ อีกประการหนึ่ง หากอยากทำสื่อแบบมีรายการทางโทรทัศน์ ก็ควรทำรายการที่แฝงความบันเทิงแต่ให้มีแง่คิดตาม หลักการในพระวรสารด้วย โดยใช้มืออาชีพทำ เพื่อให้รายการเป็นที่สนใจและน่าติดตามจากผู้ชม และจากธุรกิจห้างร้านซึ่งคิดว่าเมื่อเขาสนใจเขาก็จะมาเป็นสปอนเซอร์ลงโฆษณาสินค้าของเขา และดังนี้ก็จะลดค่าใช้จ่ายหรืออาจจะถึงขั้นไม่ต้องใช้ทุนของตัวเองเลยก็ได้






ถามอย่างนี้เรียกว่าอยากล้วงตับกันเลยใช่ไหม จริงๆ แล้วไม่มีอะไรจะเปิดเผยให้ฟัง ชีวิตราบเรียบมาตลอด ไม่มีคลื่นลมโหมกระหน่ำมาแรงๆ จะรักษากระแสเรียกให้มั่นคง ก็ต้องรู้จักเรื่องของกระแสเรียกก่อน

พระกระแสเรียกของพระเป็นเจ้านี้มีหลายมิติ และมิติหนึ่งนั้นหมายถึงวิถีชีวิตที่พร ะเป็นเจ้าทรงเลือกให้เราเดิน ความหมายนี้แฝงอยู่ในศีลศักดิ์สิทธิ์ต่างๆ นั่นคือ เมื่อเราเข้ารับศีลล้างบาปก็หมายถึงว่า เราได้รับเลือกจากพระเป็นเจ้าให้มาดำรงชีวิตเป็นหนึ่งเดียวกับพระคริสตเจ้า เพราะฉะนั้น ก็หมายความว่าเรามีชีวิตบนวิถีของการเป็นผู้ประกาศข่าวดีของพระคริสตเจ้า หากเข้าพิธีปฏิญาณตนอย่างเป็นทางการว่าจะดำรงชีวิตยึดถือความเป็นโสด(พรหมจรรย์) ความยากจน ความนบนอบเชื่อฟัง ตามแบบพระคริสตเจ้าก็หมายถึงว่าได้รับเลือกมาดำรงชีวิตในวิถีของการเป็ นผู้ประกาศข่าวดีฯ ตามแนวทางที่กำหนดอย่างเจาะจง อันเนื่องมาจากการปฏิญาณตน ซึ่งวิถีชีวิตเช่นนี้เรียกชื่อว่า “นักพรต” (นักบวช) หากเข้ารับศีลบวชก็หมายความว่าคริสตชนผู้มีชีวิตในวิถีการเป็นผู้ประกาศข่าวดีฯ นั้น ได้รับเลือกให้เข้ามาสู่สังฆภาพของพระคริสตเจ้าและปฏิบัติพันธกิจการประกาศข่าวดีฯ ในกรอบของการเป็น “ตัวแทน” ของพระองค์ ซึ่งวิถีชีวิตเช่นนี้ เรียกว่า “ศาสนบริกรศักดิ์สิทธิ์” หรือที่เรียกกันตลอดมาว่า “พระสงฆ์”

ดังนั้น ก็หมายความว่าแต่ละวิถีชีวิตตามพระกระแสเรียกของพระเป็นเจ้านั้น ตั้งอยู่บนพื้นฐานเดียวกัน คืออยู่ในฐานะเป็นผู้ประกาศข่าวดีฯ แต่การดำเนินงานประกาศข่าวดีฯ จะแตกต่างกันตามแนวทางหรือกรอบของวิถีชีวิตที่ตนสมัครใจเลือก เมื่อเป็นเช่นนี้การจะรักษาวิถีชีวิตตามกระแสเรียกของตนให้มั่นคงนั้น ประการแรกก็ต้องยอมรับแนวทางหรือกรอบของวิถีชีวิตนั้นด้วยจริงใจเต็มร้อย ไม่มีการแทงกั๊ก ว่ายังงั้นเถอะ และประการต่อมาคือใส่ใจพยายามเดินอยู่ในกรอบนั้นให้ได้ครบถ้วน ซึ่งระบุอยู่ในระเบียบกฎเกณฑ์ที่ พระศาสนจักรวางไว้แล้ว และแน่นอนต้องอาศัยคำภาวนาด้วย เพราะเราเชื่อว่ากระแสเรียกนั้นมาจากพระเป็นเจ้า จึงพึงสวดภาวนาขอพระองค์ให้หนุนนำเราไว้เรื่อยๆ

ก็ได้พยายามทำเช่นนี้แหละ ดังนั้นพี่น้องทั้งหลายก็อย่าลืมสวดภาวนาให้กันและกันเสมอๆ นะ อายุขนาดนี้ถือว่าเกษียณแล้ว

อายุเกษียณกำหนดไว้ที่ 65 ปี ซึ่งก็เลยมาหลายปีแล้ว ปีนี้อายุ 72 ปี แต่พระคาร์ดินัลขอให้อยู่ในหน้าที่ต่อไปก่อนก็ยิน ดีรับ เพราะพระคาร์ดินัลบอกว่าให้รอเกษียณไปพร้อมกัน เหลือเวลาอีกไม่นานแล้ว



พระศาสนจักรต้องก้าวให้ทันโลกซึ่งเป็นโลกที่อยู่ในสถานการณ์ไม่คงที่ เป็นชาวโ ลกนี่แหละที่ทำให้สถาการณ์เปลี่ยนแปลงอยู่เสมอและเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว ชาวโลกยุคนี้ใส่ใจถึงพระวาจาของพระเป็นเจ้าน้อยลงเรื่อยๆ ฟังแต่เสียงของตัวเอง ดังนั้น เมื่อพระศาสนจักรซึ่งประกอบด้วย พระสงฆ์ คริสตชนฆราวาส และนักบวช มีหน้าที่ต้องประกาศพระวาจาของพระเป็นเจ้าก็จะต้องทำหน้าที่อย่างเข็มแข็งยิ่งขึ้น ยุคนี้ควรเป็นยุคของคริสตชนฆราวาส พระศาสนจักรก็หันมามองคริสตชนฆราวาสและเห็นว่าต้องเป็นผู้มีบทบาทในการประกาศข่าวดีที่สำคัญที่พระศาสนจักรจะขาดไม่ได้เลย เพราะว่าคริสตชนฆรา วาสก็เป็นส่วนหนึ่งของชาวโลกและดำรงชีวิตอยู่ในท่ามกลางชาวโลกอยู่แล้ว หากคริสตชนฆราวาสแสดงบทบาทอย่างเข้มแข็ง พระวาจาของพระเป็นเจ้าก็จะเข้าถึงชาวโลกได้อย่างกว้างไกล

ทุกวันนี้ไปพูดหรือบรรยายที่ไหนๆ ก็จะเน้นเรื่องความสำคัญของบทบาทของฆราวาสอยู่เสมอ
ดังนั้น พระสงฆ์ซึ่งเป็นผู้อภิบาลของคริสตชนฆราวาส ต้องเป็นผู้นำชี้แนะ ส่งเสริม และสนับสนุนคริสตชนฆราวาสด้วยวิธีการต่างๆ อ ย่างจริงจัง เพื่อให้สามารถประกาศข่าวดีตามสถานภาพของตนได้อย่างเต็มที่ คณะนักบวชก็เช่นกันต้องให้การส่งเสริม และสนับสนุนคริสตชนฆราวาสอย่างเต็มที่ด้วย

จึงอยากจะบอกว่าเราคริสตชนทั้งพระสงฆ์ ฆราวาส และนักบวช ต้องไม่ทอดทิ้งกันและปล่อยให้ต่างคนต่างทำ แต่ต้อง “เป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน” (กจ.4:32)

คุณพ่อจำเนียรในวัยที่ 72 สำหรับผมช่างไม่ต่างจาก 10 กว่าปีที่แล้ว ที่มีโอกาสเป็นลูกศิษย์ ลูกหากัน ความคิดยังอิงอยู่กับหลักการ ที่ชัดเจน ความทรงจำยังเป็นเลิศ สุขภาพก็ดูแข็งแรง ชีวิตของคุณพ่อจึงเป็นบทเรียน เพื่อส่งผ่านจากช่วงเวลาหนึ่ง สู่อีกช่วงเวลาหนึ่ง เป็นเหมือนเงาที่สะท้อนเรื่องราวแห่งกาลเวลาของพระศาสนจักร สร้างความทรงจำที่งดงามให้เห็นถึงความเชื่อ การประทับอยู่ของพระท่ามกลางงานต่างๆ ที่เกิดขึ้น

ขอบคุณ :  ข้อมูลจากสำนักเลขาธิการ อัครสังฆมณฑลกรุงเทพฯ  |  บทสัมภาษณ์ อุดมศานต์