หมวด ๒ การสาบาน

Can.1999 $1. An oath, that is the invocation of the divine name as a witness to truth, cannot be taken unless in truth, in judgment and in justice.

$2. An oath which the canons demand or admit cannot be taken validly through a proxy.

Can.1200 $1. A person who freely swears to do something in the future is bound by a special obligation of

religion to fulfill what has been affirmed by oath.

$2. An oath extorted through fraud, force, or grave fear is null by the law itself.

Can.1201 $1. A promissory oath follows the nature and the condition of the act to which it is attached.

$2. If an oath is attached to an act which directly tends towards the injury of others or towards the prejudice of the public good or of eternal salvation, the act is not reinforced by the oath.

Can.1202 The obligation arising from a promissory oath ceases:

1. if it is remitted by the person for whose advantage the oath has been taken;

2. if the thing sworn to is substantially changed or if, due to changed circumstances, it becomes either evil or entirely indifferent or, finally, if it would impede a greater good;

3. if the final purpose for or condition under which the oath may have been taken no longer exists;

4. through its dispensation or commutation in accord with the norm of can.1203.

Can.1203 The persons who can suspend, dispense or commute a vow have the same power over a promissory oath for the same reasons; but if the dispensation from the oath tends to prejudice others who refuse to remit its obligation, only the Apostolic See can dispense the oath.

Can.1204 An oath is to be strictly interpreted according to the law and the intention of the person taking the oath, or if that person acts out of fraud, according to the intention of the person to whom the oath is made.

มาตรา ๑๑๙๙ วรรค ๑ การสาบาน คือ การเรียกขานพระนามพระเจ้ามาเป็นพยานต่อความจริง จะกระทำมิได้ เว้นแต่ในเรื่องที่เป็นจริง เรื่องการตัดสินและเรื่องยุติธรรม

วรรค ๒ การสาบาน ซึ่งกฎหมายพระศาสนจักรเรียกร้อง หรือรับรู้ ไม่สามารถทำได้อย่างถูกต้องโดยตัวแทน

มาตรา ๑๒๐๐ วรรค ๑ ผู้สาบานโดยเสรีว่าตนจะทำอะไรบางอย่าง มีพันธะพิเศษทางศาสนาต้องปฏิบัติตามสิ่งซึ่งเขายืนยันด้วยการสาบานนั้น

วรรค ๒ การสาบานที่ทำไปเพราะถูกหลอก ถูกบังคับ หรือเพราะความกลัวอย่างหนัก เป็นโมฆะโดยกฎหมายเอง

มาตรา ๑๒๐๑ วรรค ๑ การสาบานที่เป็นสัญญา ถูกกำหนดโดยธรรมชาติ และเงื่อนไขของการกระทำ ซึ่งการสาบานนั้นผูกมัด

วรรค ๒ การกระทำที่คุกคามอันตรายโดยตรงต่อผู้อื่น หรือที่ทำความเสียหายต่อความดีสาธารณะ หรือความรอดนิรันดร การกระทำนั้นไม่มีผลบังคับอะไรเลยจากการสาบาน

มาตรา ๑๒๐๒ พันธะของการสาบานที่เป็นสัญญาสิ้นสุดลง :

๑. ถ้าบุคคลผู้ได้รับประโยชน์จากการสาบาน สละผลประโยชน์นั้น

๒ ถ้าสิ่งที่สาบานนั้นเปลี่ยนแปลงในเนื้อหา หรือเมื่อสิ่งแวดล้อมเปลี่ยนไป กลายเป็นสิ่งชั่วร้าย หรือสิ่งที่ไม่มีความหมายเลย หรือในที่สุดขัดขวางสิ่งที่ดีกว่า

๓. ถ้าจุดประสงค์ หรือเงื่อนไขที่ทำการสาบานหมดไป

๔. ถ้ามีการยกเว้น หรือการปรับเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นตามข้อกำหนดของกฎหมายมาตรา ๑๒๐๓มาตรา ๑๒๐๓ บุคคลที่สามารถพัก, ยกเว้น หรือปรับเปลี่ยนการสาบาน มีอำนาจเดียวกันและด้วยเหตุผลเดียวกัน เกี่ยวกับการสาบานที่เป็นสัญญา แต่ถ้าการยกเว้นจากการสาบานเป็นเหตุให้เกิดความเสียหายต่อบุคคลอื่น ซึ่งไม่ยอมรับการเลิกล้มข้อผูกพันนั้น สันตะสำนักให้การยกเว้นนั้นได้แต่ผู้เดียวเท่านั้น

มาตรา ๑๒๐๔ การสาบานต้องตีความอย่างเคร่งครัดตามกฎหมาย และตามเจตนาของผู้สาบาน หรือถ้าผู้สาบานทำการโดยเจตนาลวง ให้ตีความตามเจตนาของผู้รับการสาบาน