|
Can. 686 $1. With the consent of the council the supreme moderator for a grave reason can grant an indult of exclaustration to a member professed of perpetual vows, but not
for more than three years, and with the prior consent of the local ordinary where he must remain if this concerns a cleric. Extending the indult or granting it for more than three years is reserved to
the Holy See or, if there is question of institutes of diocesan right, to the diocesan bishop.
$2. It belongs to the Apostolic See alone to grant an indult of exclaustration for nuns.
$3. If a supreme moderator with the consent of the council petitions, exclaustration can be imposed by the Holy See on a member of an institute of pontifical right or by a
diocesan bishop on a member of an institute of diocesan right for grave reasons, with equity and charity being observed.
Can. 687 Exclaustrated members are free from obligations which are incompatible with their new condition of life and at the same time remain dependent on and subject to the
care of their superiors and also the local ordinary, especially if the member is a cleric. The members may wear the habit of the institute unless it is determined otherwise in the indult. However, they
lack active and passive voice.
Can. 688 $1. Whoever wishes to leave an institute when the time of profession has expired can depart from it.
$2. During the time of temporary profession whoever asks to leave the institute for a grave reason can be granted an indult to leave by the supreme moderator in an institute
of pontifical right with the consent of the council; in institutes of diocesan right and in monasteries mentioned in can. 615, the indult, in order to be valid, must be confirmed by the bishop of the
house of assignment.
Can. 689 $1. If just causes are present, when
temporary profession has expired a member can be excluded from making a subsequent profession by the competent major superior after listening to the council.
$2. Even if it is contracted after profession, physical or psychic illness which in the judgment of experts renders the member mentioned in$1 unsuited to lead the life of the
institute, constitutes areason for not admitting such a person to a renewal of profession or to making perpetual profession, unless the infirmity had been incurred through the institutes negligence or
through work performed in the institute.
$3. A religious, however, who becomes insane during temporary vows, even though unable to make a new profession, cannot be dismissed from the institute.
Can. 690 $1. A religious who after completing the novitiate or after profession has left the institute legitimately, can be readmitted by the supreme moderator with the
consent of the council without the burden of repeating the novitiate; it is up to the same moderator to determine a suitable probationary period before temporary profession and a time in such vows prior
to perpetual profession according to the norm of cann. 655 and 657.
$2. With the consent of the council, the superior of an autonomous monastery enjoys this same faculty.
Can. 691 $1. One who is professed in perpetual vows is not to seek an indult to leave the institute without very grave reasons weighed before the Lord; such a petition is to
be presented to the supreme moderator of the institute, who is to transmit it to the competent authority with a personal opinion and that of the council.
$2. An indult of this kind in institutes of pontifical right is reserved to the Apostolic See; but in institutes of diocesan right the diocesan bishop of the house of
assignment can also grant it.
Can. 692 Unless it has been rejected by the member in the act of notification, an indult legitimately granted and made known to the member brings with it, by the law itself, a
dispensation from vows and from all obligations arising from profession.
|
Can. 693 If the member is a cleric, the indult is not granted before he finds a bishop who will incardinate him into a diocese or at least receive him experimentally. If he is
received experimentally, he is incardinated into the diocese by the law itself after five years have passed, unless the bishop has refused him.
๖๘๖ วรรค ๑ อธิการสูงสุด ด้วยความเห็นชอบของคณะที่ปรึกษา เมื่อมีเหตุผลสำคัญ สามารถให้เอกสิทธิ์พิเศษแก่สมาชิกที่ได้ปฏิญาณตนตลอดชีพแล้ว ให้ออกไปอยู่นอกอารามได้ แต่ต้องไม่เกิน ๓ ปี
และถ้าสมาชิกผู้นั้นเป็นสมณะก็จะต้องได้รับความยินยอมจากผู้ใหญ่ผู้ทรงอำนาจท้องถิ่นที่เขาจะไปอยู่นั้นเสียก่อน การขยายหรืออนุมัติเอกสิทธิ์พิเศษนานเกินกว่า ๓ ปี สงวนไว้สำหรับสันตะ-สำนัก
หรือถ้าเป็นเรื่องของสถาบันสิทธิสังฆมณฑลก็เป็นสิทธิของพระสังฆราชสังฆมณฑล
วรรค ๒ เป็นอำนาจของสันตะ-สำนักแต่ผู้เดียวที่จะอนุมัติเอกสิทธิ์พิเศษในการออกไปอยู่นอกอารามแก่นักพรตหญิง
วรรค ๓ เมื่อได้รับการขอร้องจากอธิการสูงสุด พร้อมด้วยความยินยอมของคณะที่ปรึกษา สันตะสำนักสามารถบังคับสมาชิกของสถาบันสิทธิสันตะสำนักให้ออกไปอยู่นอกอารามได้
หรือพระ-สังฆราชสังฆมณฑลก็สามารถทำเช่นเดียวกันนี้แก่สมาชิกของสถาบันสิทธิสังฆมณฑล เมื่อมีเหตุผลสำคัญ โดยรักษาไว้ซึ่งความเที่ยงธรรมและเมตตาธรรม
๖๘๗ สมาชิกที่ออกไปอยู่นอกอาราม มีอิสระจากพันธะ ซึ่งไม่เหมาะกับสภาพใหม่แห่งชีวิตของตน
และในเวลาเดียวกันเขายังขึ้นกับและอยู่ภายใต้การดูแลของอธิการของพวกเขาและของผู้ใหญ่ผู้มีอำนาจท้องถิ่นด้วย เฉพาะอย่างยิ่งหากสมาชิกผู้นั้นเป็นสมณะ สมาชิกอาจสวมเครื่องแบบของสถาบัน
เว้นไว้แต่ว่าได้มีกำหนดไว้เป็นอย่างอื่นในเอกสิทธิ์พิเศษ อย่างไรก็ดี เขาไม่มีสิทธิ์ลงคะแนนเสียงและสิทธิ์รับเลือก
๖๘๘ วรรค ๑ ผู้ใดก็ตามที่ปรารถนาจะออกไปจากสถาบันเมื่อจบช่วงเวลาของการปฏิญาณตน ก็ทำได้
วรรค ๒ ระหว่างช่วงเวลาของการปฏิญาณตนชั่วคราว ใครก็ตามที่ขออนุญาตออกไปจากสถาบันโดยมีเหตุผลสำคัญในสถาบันสิทธิสันตะสำนัก
สามารถได้รับเอกสิทธิ์พิเศษให้ออกไปจากสถาบันได้โดยอธิการสูงสุดพร้อมด้วยความยินยอมของคณะที่ปรึกษา ในสถาบันสิทธิสังฆมณฑล และในอารามที่กล่าวถึงในมาตรา ๖๑๕
เอกสิทธิ์พิเศษดังกล่าวจะมีผลถูกต้องตามกฎหมาย ต้องได้รับการรับรองจากพระสังฆราชของบ้านที่นักพรตไปประจำอยู่
๖๘๙ วรรค ๑ สมาชิก เมื่อจบช่วงเวลาของการปฏิญาณตนชั่วคราวแล้ว หากมีเหตุผลอันชอบ อธิการชั้นผู้ใหญ่ผู้มีอำนาจอาจไม่อนุญาตให้ทำการปฏิญาณตนต่อ
หลังจากได้ปรึกษาหารือกับคณะที่ปรึกษาแล้ว
วรรค ๒ ความพิการทางกายหรือทางจิต แม้จะเกิดขึ้นหลังจากการปฏิญาณตนแล้ว ซึ่งในการตัดสินของผู้เชี่ยวชาญทำให้สมาชิกที่กล่าวถึงในวรรค ๑
ไม่เหมาะที่จะดำเนินชีวิตอยู่ในสถาบันย่อมถือเป็นสาเหตุที่จะไม่อนุญาตให้บุคคลเช่นนี้ปฏิญาณตนต่อ หรือทำการปฏิญาณตนตลอดชีพ เว้นแต่เขาได้รับความพิการนั้น
เพราะความไม่เอาใจใส่ของสถาบันหรือเพราะกิจการงานที่ทำอยู่ในสถาบัน
วรรค ๓ อย่างไรก็ตาม จะให้นักพรตที่เกิดอาการวิกลจริตระหว่างช่วงเวลาของการปฏิญาณตนชั่วคราว ออกจากสถาบันไม่ได้ แม้ว่าเขาไม่สามารถปฏิญาณตนต่อได้
๖๙๐ วรรค ๑ นักพรตซึ่งเมื่อจบนวกภาพหรือหลังการปฏิญาณตนแล้ว ได้ออกไปจากสถาบันโดยชอบด้วยกฎหมาย อธิการสูงสุดพร้อมด้วยความยินยอมของคณะที่ปรึกษาสามารถรับกลับเข้ามาใหม่ได้
โดยไม่มีภาระต้องเข้านวกภาพซ้ำอีก เป็นสิทธิของอธิการคนเดียวกันนั้น ที่จะกำหนดช่วงเวลาแห่งการทดลองอันเหมาะสม ก่อนการปฏิญาณตนชั่วคราว และกำหนดระยะเวลาของการถือสินบนนั้นก่อนการปฏิญาณตนตลอดชีพ
ตามกฎเกณฑ์แห่งมาตรา ๖๕๕, และ ๖๕๗
วรรค ๒ พร้อมกับความยินยอมจากคณะที่ปรึกษาของตนอธิการของอารามสิทธิปกครองตนเอง มีอำนาจ ปฏิบัติ เช่นเดียวกัน
๖๙๑ วรรค ๑ ผู้ที่ได้ปฏิญาณตนตลอดชีพแล้ว ไม่พึงแสวงหาเอกสิทธิ์พิเศษในอันที่จะออกไปจากสถาบัน โดยปราศจากเหตุผลสำคัญที่สุด ซึ่งได้ไตร่ตรองต่อพระพักตร์พระเป็นเจ้าแล้ว
ให้เขาเสนอคำร้องของตนไปยังอธิการสูงสุดของสถาบันผู้ซึ่งจะต้องเสนอผ่านขึ้นไปยังผู้มีอำนาจ พร้อมกับความคิดเห็นของตนเองและของคณะที่ปรึกษา
วรรค ๒ เอกสิทธิ์พิเศษประเภทนี้ ในสถาบันสิทธิสันตะสำนักสงวนไว้สำหรับสันตะสำนัก ส่วนในสถาบันสิทธิสังฆมณฑล พระสังฆราชสังฆมณฑล ณ ที่ซึ่งบ้านทำงานของนักพรตผู้นั้นตั้งอยู่
สามารถอนุมัติให้ได้ด้วย
๖๙๒ เอกสิทธิ์พิเศษ ซึ่งอนุมัติโดยชอบด้วยกฎหมายและได้แจ้งให้สมาชิกทราบแล้ว โดยกฎหมายเองยังผลให้ได้รับการยกเว้นจากสินบนและพันธะทั้งสิ้น อันเกิดมาจากการปฏิญาณตน
เว้นไว้แต่ว่าเอกสิทธิ์พิเศษนั้นถูกสมาชิกผู้นั้นปฏิเสธในขณะที่แจ้งให้ทราบ
๖๙๓ ถ้าสมาชิกเป็นสมณะ จะให้เอกสิทธิ์พิเศษนั้นแก่เขาไม่ได้ก่อนที่เขาจะพบพระสังฆราชผู้จะรับเขาเข้าสังกัดในสังฆ-มณฑล หรืออย่างน้อยจะรับเขาเพื่อทดลอง
หากรับเขาไว้เพื่อทดลองเมื่อครบ ๕ ปีแล้วเขาก็จะสังกัดในสังฆมณฑลโดยกฎหมายเอง เว้นแต่พระสังฆราชได้ปฏิเสธไม่ยอมรับเขา
|
