พระเยซูเจ้าทรงรักษาคนง่อย

2 1ต่อมาอีกสองสามวัน พระเยซูเจ้าเสด็จกลับมาที่เมืองคาเปอรนาอุม เมื่อเป็นที่รู้กันว่าพระองค์ประทับอยู่ในบ้าน

2ประชาชนจำนวนมากจึงมาชุมนุมกันจนไม่มีที่ว่าง แม้กระทั่งที่ประตู พระองค์ประทานพระโอวาทสอนประชาชนเหล่านั้น

3ชายสี่คนหามคนง่อยคนหนึ่งมาเฝ้าพระองค์

4แต่เขาไม่สามารถนำคนง่อยนั้นฝ่าฝูงชนเข้าไปถึงพระองค์ได้ เขาจึงเปิดหลังคาบ้านตรงที่พระองค์ประทับอยู่ แล้วหย่อน แคร่ที่คนง่อยนอนอยู่ลงมาทางช่องนั้น 5เมื่อพระเยซูเจ้าทรงเห็นความเชื่อของพวกเขาจึงตรัสกับคนง่อยว่า 'ลูกเอ๋ย บาปของเจ้า ได้รับการอภัยแล้ว' 6ที่นั่นมีธรรมาจารย์บางคนนั่งอยู่ด้วย เขาคิดในใจว่า

7'ทำไมคนนี้จึงพูดเช่นนี้เล่า? เขากล่าวผรุสวาทต่อพระเจ้า ใครเล่าสามารถอภัยบาปได้นอกจากพระเจ้าเท่านั้น?'

8ทันใดนั้น พระเยซูเจ้าทรงทราบด้วยจิตของพระองค์ว่าพวกเขากำลังคิดเช่นนี้อยู่ จึงตรัสว่า 'ท่านคิดเช่นนี้ในใจทำไม?

9อย่างใดง่ายกว่ากัน การบอกคนง่อยว่า "บาปของเจ้าได้รับอภัยแล้ว" หรือบอกว่า "ลุกขึ้น แบกแคร่เดินไปเถิด"?

10แต่เพื่อให้ท่านรู้ว่า บุตรแห่งมนุษย์มีอำนาจอภัยบาปได้บนแผ่นดินนี้' - พระองค์ตรัสแก่คนง่อยว่า -

11'เราสั่งเจ้า จงลุกขึ้น แบกแคร่ กลับไปบ้านเถิด'

12เขาก็ลุกขึ้นแบกแคร่ออกเดินไปทันทีต่อหน้าคนทั้งปวง ทุกคนต่างประหลาดใจ ถวายพระเกียรติแด่พระเจ้าและกล่าวว่า 'เรายังไม่เคยเห็นอะไรเช่นนี้มาก่อนเลย'