ชาวยิวตัดสินใจจะประหารพระเยซูเจ้า

พระเยซูเจ้าทรงอ้างว่าทรงเป็นพระบุตรของพระเจ้า

22ขณะนั้นเป็นเทศกาลฉลองการอภิเษกพระวิหารที่กรุงเยรูซาเล็ม และเป็นฤดูหนาว

23พระเยซูเจ้าทรงพระดำเนินอยู่ในพระวิหารที่เฉลียงซาโลมอน 

24ชาวยิวมาล้อมพระองค์ไว้ ทูลว่า 'ท่านจะปล่อยให้ใจของพวกเราฉงนสนเท่ห์อยู่ถึงเมื่อไร ถ้าท่านเป็นพระคริสต์    ก็จงบอกพวกเราให้ชัดเจนเถิด'   

25พระเยซูเจ้าตรัสตอบเขาว่า"เราได้บอกท่านทั้งหลายแล้ว แต่ท่านไม่เชื่อกิจการที่เรากระทำในนามของพระบิดาของ  เราก็เป็นพยานให้เรา

26แต่ท่านไม่เชื่อเพราะท่านไม่ใช่แกะของเรา

27แกะของเราย่อมฟังเสียงของเราเรารู้จักมัน และมันก็ตามเรา

28เราให้ชีวิตนิรันดรแก่แกะเหล่านั้นและมันจะไม่พินาศเลยตลอดนิรันดรไม่มีใครจะแย่งชิงแกะเหล่านั้นไปจากมือเราได้

29พระบิดาของเรา ผู้ประทานแกะเหล่านี้ให้เรา ทรงยิ่งใหญ่กว่าทุกคนและไม่มีใครสามารถแย่งชิงไปจากพระพักตร์ของพระบิดาได้

30เรากับพระบิดาเป็นหนึ่งเดียวกัน"

31ชาวยิวหยิบก้อนหินขึ้นจะขว้างพระองค์อีก

32ดังนั้น พระเยซูเจ้าจึงตรัสกับเขาว่า 'เราได้แสดงกิจการที่ดีหลายอย่างจากพระบิดา  แล้วท่านจะเอาก้อนหินขว้างเรา เพราะกิจการใดเล่า?'

33ชาวยิวตอบว่า 'พวกเราเอาหินขว้างท่าน ไม่ใช่เพราะกิจการที่ดี แต่เพราะท่านกล่าวผรุสวาทต่อพระเจ้า ท่านเป็นเพียงมนุษย์ แต่ตั้งตนเป็นพระเจ้า'

34พระเยซูเจ้าตรัสว่า"มีเขียนไว้ในธรรมบัญญัติของท่านทั้งหลายว่า"เราได้กล่าวว่า ท่านทั้งหลายเป็นพระเจ้า

35พระคัมภีร์เรียกผู้รับพระวาจาของพระเจ้าว่า  'เป็นพระเจ้า'- และพระคัมภีร์จะเป็นโมฆะไม่ได้

36พระบิดาทรงบันดาลให้เราศักดิ์สิทธิ์และทรงส่งเรามาในโลก แล้วทำไมท่านทั้งหลายจึงกล่าวหาว่าเรากล่าวผรุสวาท
เมื่อเรากล่าวว่า 'เราเป็นบุตรของพระเจ้า'

37ถ้าเราไม่ทำกิจการของพระบิดาของเราท่านก็อย่าเชื่อเราเลย

38แต่ถ้าเราทำแม้ว่าท่านทั้งหลายไม่เชื่อเราอย่างน้อยก็จงเชื่อในกิจการที่เราทำนั้นเถิด       แล้วท่านจะรู้และเข้าใจว่าพระบิดาทรงสถิตอยู่ในเรา และเราอยู่ในพระบิดา"

39คนทั้งหลายพยายามจะจับกุมพระองค์อีก แต่พระองค์ทรงเลี่ยงพ้นจากเงื้อมมือของพวกเขาไปได้