|
เผชิญกับอุปสรรคต่างๆ ในการภาวนา
2729ความยากลำบากที่เคยชินของการภาวนาคือ ความวอกแวก อาจจะเทียบเคียงกับถ้อยคำและความหมายในการสวดออกเสียง ก็อาจเอาใจใส่ถึงผู้ที่เราภาวนาอย่างลึกซึ้งยิ่งขึ้น
ในการสวดออกเสียง (ทางพิธีกรรม หรือส่วนตัว) ในการคิดรำพึงและในการภาวนาเพ่งญาณ การขับไล่ความวอกแวกอาจจะเท่ากับการตกลงในกับดัก แต่ก็เพียงพอเพียงแค่เรากลับมาที่ดวงใจของเรา
การวอกแวกเปิดเผยสิ่งที่เราเกาะติดผูกพันอยู่ และการสำรวจจิตสำนึกด้วยความถ่อมตนต่อพระพักตร์องค์พระผู้เป็นเจ้าต้องปลุกความรักต่อพระองค์ให้มากยิ่งขึ้น ด้วยการถวายดวงใจแด่พระองค์โดยเด็ดขาดเพื่อให้พระองค์ชำระให้บริสุทธิ์
ในการต่อสู้ ทำให้เราเลือกเจ้านายเพื่อที่จะรับใช้ (เทียบ มธ. 6:21,24)
2730การต่อสู้กับตนเอง เพื่อครอบครองของตน และเป็นเจ้าของนั้นในแง่ดีแล้วทำให้เราตื่นเฝ้า มีการตั้งสติ เมื่อพระเยซูเจ้ายืนกรานเรื่องการตื่นเฝ้า
การตื่นเฝ้านั้นสัมพันธ์กับพระองค์เสมอ ต่อการเสด็จมาในวันสุดท้ายและในทุกๆ วัน คือ "วันนี้" เจ้าบ่าวมาเวลาเที่ยงคืน แสงสว่างซึ่งต้องไม่ดับนั้นเป็นแสงสว่างแห่งความเชื่อ "จิตใจข้าพระองค์ทูลพระองค์ว่า จงแสวงหาพระพักตร์ของพระองค์" (สดด.27:8)
2731ความลำบากอีกข้อหนึ่งโดยเฉพาะสำหรับบรรดาผู้ที่ต้องการภาวนาอย่างจริงใจ ก็คือ ความแห้งแล้ง เรื่องนี้เป็นส่วนหนึ่งของการเพ่งญาณ เมื่อหัวใจถูกแยกจากพระเป็นเจ้า
ซึ่งในนั้นดวงใจไร้ความรู้สึก ปราศจากรสสำหรับความคิด
ความรำลึกและความรู้สึกแม้ทางฝ่ายจิตใจด้วย นี่เป็นช่วงเวลาของความเชื่อบริสุทธิ์ที่ยังคงอยู่กับพระเยซูเจ้ายามเข้าตรีทูตและในคูหา "ถ้าเมล็ดข้าวตกลงในดิน และไม่เปื่อยยุ่ยไป มันจะยังคงอยู่เมล็ดเดียว แต่ถ้าเปื่อยยุ่ยไปก็เกิดผลเป็นจำนวนมาก" (ยน.12:24) ถ้าความแห้งแล้งต้องมาจากการขาดราก เพราะว่าพระวาจาได้ตกบนดินหิน การต่อสู้นั้นก็เรียกร้องการกลับใจ (เทียบ ลก.8:6,13)
เผชิญกับการประจญล่อลวงในการภาวนา
2732การประจญที่บ่อยครั้งที่สุด ซ่อนเร้นที่สุด คือการขาดความเชื่อ
มันแสดงออกไม่เพียงแต่ในความดื้อรั้นที่อ้างขึ้นเท่านั้น แต่ยังเป็นข้อเท็จจริงที่ค่อนข้างจะชอบมากกว่า เมื่อเราเริ่มภาวนา การงานมากมายหรือความวิตกกังวลต่างๆ ถือเป็นเรื่องเร่งด่วนที่ขึ้นมาให้พิจารณาก่อน อีกครั้งหนึ่งคือช่วงเวลาของความจริงแห่งดวงใจ ความรักแท้คืออะไร บางครั้งเราหันไปหาองค์พระผู้เป็นเจ้าเสมือนที่พึ่งสุดท้าย แต่เราเชื่อในพระองค์อย่างแท้จริงหรือไม่ บางครั้ง เราถือองค์พระเจ้าเป็นพันธมิตร แต่ดวงใจนั้นยังอวดดี ในแต่ละกรณี การขาดความเชื่อของเราเปิดเผยว่า เรายังมีดวงใจที่ถ่อมตนสุภาพไม่พร้อมพอ "ถ้าปราศจากเรา ท่านก็มิอาจทำอะไรได้เลย" (ยน.15:5)
2733การประจญอีกเรื่องหนึ่ง ซึ่งความอวดดีของเราเปิดประตูรับคือ ความเกียจคร้าน บรรดานักเขียนเรื่องชีวิตฝ่ายจิต เข้าใจว่าหมายถึงรูปแบบความกดดันที่เกิดขึ้น
กับความหละหลวมต่อการบำเพ็ญตบะ จนถึงการขาดการตื่นเฝ้า ถึงการไม่สนใจ "จิตใจร้อนรนอยู่ แต่เนื้อหนังอ่อนแอ" (มธ.26:41) ยิ่งตกลงมาจากที่สูงมากเท่าไร ก็ยิ่งเจ็บมากเท่านั้น ทั้งหมดกำลังใจ ทั้งเจ็บปวด
มันเป็นผลของการอวดดี ผู้ถ่อมตนย่อมไม่แปลกใจกับความน่าสมเพชของตน ความน่าสมเพชนั้นนำเขาไปสู่ความไว้ใจมากขึ้น จนถึงกับรู้สึกมั่นคงสม่ำเสมอ (ในการภาวนา)
|
