|
2700พระเป็นเจ้าตรัสกับมนุษย์โดยผ่านทางพระวาจา ส่วนมนุษย์ภาวนาก็โดยคำพูด ทางจิตใจ (mental) หรือทางเสียง เป็นสิ่งสำคัญที่สุดที่เราต้องตั้งใจให้อยู่ต่อหน้าพระองค์
ผู้ที่เรากำลังพูดด้วยในเวลาภาวนา นักบุญยอห์น คริสซอสโตม กล่าวว่า "ไม่ว่าพระเป็นเจ้าจะได้ยินคำภาวนาของเราหรือไม่ มิได้ขึ้นอยู่กับจำนวนคำพูด แต่ขึ้นอยู่กับความร้อนรนของวิญญาณของเรา"
2701การภาวนาออกเสียงเป็นองค์ประกอบสำคัญของชีวิตคริสตชน พระเยซูเจ้าทรงสอนบรรดาศิษย์ให้ภาวนาบทข้าแต่พระบิดาของข้าพเจ้าทั้งหลาย
พระองค์มิได้เพียงแต่ภาวนาออกเสียงตามพิธีกรรมของศาลาธรรมของชาวยิวเท่านั้น แต่ดังที่พระวรสารได้บันทึกไว้ว่า พระองค์ได้ภาวนาเสียงดัง เพื่อแสดงออกถึงการภาวนาส่วนพระองค์ ตั้งแต่การถวายพรสดุดีแด่พระบิดา
จนถึงความทุกข์โศกในสวนเกทเสมนี (เทียบ มธ.11:25-26; มก.14:36)
2702ความต้องการที่จะทำให้ประสาทสัมผัสสัมพันธ์กันในการภาวนาภายใน
ให้สอดคล้องกับความต้องการของธรรมชาติมนุษย์ เรามีทั้งร่างกายและจิตใจ เรามีประสบการณ์ถึงความต้องการ แปลความรู้สึกออกมาภายนอก เราจึงต้องภาวนาด้วยตัวของเราทั้งครบ เพื่อให้พลังทั้งหมดเป็นไปได้ต่อการร้องขอของเรา
2703ความต้องการนี้สอดคล้องกับน้ำพระทัยของพระเป็นเจ้าด้วย พระองค์แสวงหาผู้นมัสการในพระจิตและในความจริง และผลที่ตามมาคือการภาวนาที่มีชีวิตต้องมาจากส่วนลึกของวิญญาณ
พระองค์ปรารถนาการแสดงออกภายนอกด้วย เพื่อรวมร่างกายด้วยการภาวนาภายใน เพราะพระองค์จะตอบแทนการนมัสการที่สมบูรณ์ตามที่ทรงเห็นสมควร
2704การภาวนาออกเสียง เป็นรูปแบบการภาวนาที่เหมาะสมที่สุด เมื่อภาวนาเป็นกลุ่ม เพราะสัมผัสได้ภายนอก และเป็นแบบมนุษย์จริงๆ อย่างไรก็ดี
แม้การภาวนาภายในก็ไม่สามารถละทิ้งการภาวนาออกเสียง เราทำให้การภาวนาเป็นเรื่องภายใน ขึ้นกับขอบเขตที่เราสำนึกถึงพระองค์ ผู้ที่เรากำลังพูดด้วย ดังนั้น การภาวนาออกเสียงจึงกลายเป็นรูปแบบเริ่มต้นของการภาวนาแบบญาณ
|
