การภาวนาเป็นเสมือนพระพรของพระเจ้า

2559 "การภาวนาเป็นการยกจิตใจไปหาพระเป็นเจ้า หรือเป็นการขอสิ่งดีงามที่เหมาะสมจากพระเป็นเจ้า" (น.ยอห์น ดามัสซีน) เมื่อเราภาวนานั้น  เราเริ่มจากเบื้องสูงของความใฝ่สูงของเราและน้ำใจของเราหรือ "จากที่ลึก" แห่งดวงใจที่ถ่อมตนและสำนึกตัวเป็นทุกข์ (สดด.130:1) เป็นพระองค์ผู้ทรงถ่อมองค์เพื่อให้ได้รับการยกให้สูงขึ้น (เทียบ ลก. 18:9-14) ความสุภาพถ่อมตนเป็นพื้นฐานของการภาวนา "แม้แต่เราก็ไม่ทราบว่า ควรจะภาวนาขอสิ่งใด" (รม.8:26) ความสุภาพถ่อมตนเป็นความพร้อมที่จำเป็นเพื่อรับพระพรแห่งการภาวนาโดยไม่เสียอะไร "มนุษย์นั้นเป็นขอทานต่อหน้าพระเจ้า" (น.ออกูสติน)

2560 "ถ้าท่านรู้จักพระคุณของพระเป็นเจ้า" (ยน.4:10) ความน่าพิศวงของการภาวนานั้นถูกเผยแสดงไว้ที่นั่น ใกล้ๆ บ่อน้ำที่ซึ่งเรามาแสวงหาน้ำ ที่นั่น พระคริสตเจ้าเสด็จมาพบมนุษย์ทุกคน พระองค์ทรงหาเราก่อน และเป็นพระองค์ซึ่งเรียกเราให้ดื่ม พระเยซูทรงกระหาย คำถามของพระองค์นั้น มาจากส่วนลึกของพระเจ้าซึ่งต้องการเรา ไม่ว่าเราจะสำนึกหรือไม่ การภาวนานั้นเป็นการพบปะของความกระหายพระเจ้ากับความกระหายของเรา พระเจ้าทรงกระหายให้เรากระหายพระองค์ (เทียบ น.ออกูสติน,PL 40,56)

2561"เจ้ากลับจะขอน้ำจากเขาเสียอีก  และผู้นั้นจะประทานน้ำทรงชีวิตแก่เจ้า" (ยน. 4:10)  การที่เราภาวนาขอนั้นเป็นคำตอบที่ขัดแย้งในตัวเอง ต่อคำวิงวอนของพระเจ้าผู้ทรงชีวิตว่า "พวกเขาได้ทอดทิ้งเราเสีย ซึ่งเป็นแหล่งน้ำทรงชีวิตแล้วสะกัดหินขังน้ำไว้สำหรับตนเอง เป็นแอ่งแตกที่ขังน้ำตาย ซึ่งขังน้ำไม่ได้" (ยรม.2:13) การภาวนา เป็นการตอบสนองความเชื่อต่อคำสัญญาแห่งความรอดที่ให้เปล่าๆ และเป็นการตอบสนองความรักต่อความกระหายของพระบุตรแต่องค์เดียว (เทียบ ยน.7:37-39; 19:28; อสย.12:3; 51:1; ศคย.12:10; 13:1)