โดยสรุป

2450"อย่าลักขโมย" (ฉธบ.5:19) "คนขโมย คนโลภ คนขี้เมา คนปากร้าย คนฉ้อโกง คนเหล่านี้จะไม่ได้รับพระอาณาจักรของพระเจ้าเป็นมรดก"  (1คร.6:10)

2451พระบัญญัติประการเจ็ดสั่งให้ปฏิบัติความยุติธรรมและความรัก แผ่เมตตาในการจัดการทรัพย์สมบัติบนแผ่นดินโลกและผลของการงานมนุษย์

2452สิ่งดีงามต่างๆ แห่งการสร้างนั้นถูกกำหนดไว้ให้มนุษย์ทุกคน   สิทธิต่อทรัพย์สินส่วนตัวไม่ลบล้างจุดมุ่งหมายสากลของสิ่งต่างๆ

2453พระบัญญัติประการเจ็ดห้ามการลักขโมย การลักขโมยคือการแย่งชิงทรัพย์สินของคนอื่น ซึ่งขัดต่อน้ำใจที่สมเหตุผลของผู้เป็นเจ้าของ

2454การเอาและใช้ทรัพย์สินของคนอื่นอย่างไม่ยุติธรรมด้วยทุกวิธีนั้นขัดต่อพระบัญญัติประการเจ็ด ความอยุติธรรมที่กระทำลงไปนั้นเรียกร้องการชดใช้สิ่งที่ได้ขโมยไป

2455กฎศีลธรรมห้ามการกระทำที่มีเป้าหมายทางการค้า หรือลัทธิเผด็จการอันก่อให้เกิดการนำคนมาเป็นทาส การได้มา การขายไป การแลกเปลี่ยนเสมือนเป็นสินค้า

2456การเป็นเจ้านายที่พระผู้สร้างทรงยอมมอบให้แก่มนุษย์เหนือทรัพยากรทางแร่ธาตุ พืชและสัตว์ทั้งหลายแห่งจักรวาลนั้น ไม่อาจแยกจากการให้ความเคารพข้อบังคับทางศีลธรรมรวมถึงข้อบังคับที่มุ่งถึงชนรุ่นต่อมา

2457สัตว์ทั้งหลายนั้นมอบไว้ให้มนุษย์ดูแล เขาต้องมีเมตตาต่อมัน มนุษย์สามารถใช้สัตว์เหล่านี้สนองความต้องการและความพอใจที่ถูกต้องได้

2458พระศาสนจักรให้การตัดสินเรื่องเศรษฐกิจและสังคมเมื่อสิทธิขั้นพื้นฐานของบุคคลหรือความรอดของวิญญาณเรียกร้องให้ทำ พระศาสนจักรสนใจประโยชน์ส่วนรวมของมนุษย์ เพราะสิ่งต่างๆ นั้นถูกกำหนดมุ่งสู่สิ่งดีงามสูงสุด จุดหมายปลายทางขั้นสุดท้ายของเรา

2459มนุษย์นั้นเองเป็นผู้กระทำ เป็นศูนย์กลางและจุดหมายปลายทางของชีวิตทางเศรษฐกิจและสังคมทั้งปวง ปมปัญหาทางสังคมที่ชัดเจนคือว่า สิ่งดีงามทั้งหลายที่พระเจ้าสร้างขึ้นมานั้นให้กับทุกคน ก็ควรถึงทุกคน ตามความยุติธรรมและด้วยความช่วยเหลือมีความรักเมตตาจิต

2460คุณค่าเบื้องต้นของการงานนั้นมุ่งถึงมนุษย์นั้นเอง ซึ่งเป็นผู้กระทำและผู้รับผลประโยชน์ โดยทางการทำงาน  มนุษย์มีส่วนร่วมกับผลงานของการสร้างโลก  งานที่กระทำสำเร็จไปโดยมีความผูกพันกับพระคริสตเจ้านั้นอาจไถ่บาปได้

2461การพัฒนาที่แท้จริงคือการพัฒนามนุษย์ให้ไปสู่ความครบครัน เป็นเรื่องเกี่ยวกับการทำให้ความสามารถของทุกบุคคลเจริญขึ้น และจะตอบสนองต่อกระแสเรียกของตน และต่อการเรียกของพระเจ้า(เทียบ การเฉลิมฉลองปีที่ 100 ข้อ 29)

2462การให้ทานต่อผู้ยากไร้นั้นเป็นประจักษ์พยานแห่งความรักเมตตาจิตฉันพี่น้อง ทั้งยังเป็นงานแห่งความยุติธรรม ซึ่งเป็นที่โปรดปรานของพระเจ้าด้วย

2463เราสามารถจำลาซารัสอย่างไร คนขอทานที่หิวโหยในนิทานเปรียบเทียบนั้น (เทียบ ลก.17:19-31) ในการทวีจำนวนมนุษย์ แต่ไม่มีขนมปัง ไม่มีบ้านหรือสถานที่ให้พักพิง  เราจะไม่ได้ยินพระเยซูเจ้าตรัสได้อย่างไรว่า "สิ่งที่เจ้าละเลยที่จะปฏิบัติต่อคนใดคนหนึ่ง ในบรรดาผู้ต่ำต้อยนี้ นั่นคือเจ้ามิได้ปฏิบัติต่อเราเอง" (มธ.25:45)