|
ความเคารพต่อวิญญาณของผู้อื่น : การเป็นที่สะดุด
2284การเป็นที่สะดุดคือ ทัศนคติ หรือความประพฤติที่ชักนำคนอื่นให้กระทำความชั่ว บุคคลซึ่งทำให้เป็นที่สะดุด ก็เป็นผู้ล่อลวงเพื่อนบ้านของเขา เขาทำลายคุณธรรมและความบริบูรณ์
เขาอาจล่อลวงพี่น้องของตนไปสู่ความตายฝ่ายวิญญาณ การเป็นที่สะดุดถือเป็นความผิดหนัก ทั้งโดยการกระทำและการละเลยโดยเจตนา
2285การเป็นที่สะดุดถือเป็นความผิดร้ายแรงหากเนื่องจากอิทธิพลของผู้ที่ทำให้เกิดการสะดุด หรือความอ่อนแอของผู้ที่ถูกทำให้สะดุด...
การเป็นที่สะดุดนี้ทำให้พระเยซูเจ้าของเราตรัสว่า "ผู้ที่เป็นชนวนให้เด็กเล็กๆ ที่เชื่อในเราหลงผิด ถ้าได้เอาหินโม่ผูกลาแขวนคอเขา และผลักลงทะเล ก็ยังดีกว่าสำหรับเขา" (มธ.18:6; เทียบ 1คร.8:10-13) การเป็นที่สะดุด เป็นความผิดหนัก เมื่อผู้มีหน้าที่ในการสอนและให้การอบรมคนอื่นโดยตรงนั้นทำให้เกิดการเป็นที่สะดุด พระเยซูเจ้าทรงตำหนิเรื่องนี้ต่อบรรดาคัมภีร์ราจารย์ และฟาริสี ทรงเปรียบพวกเขาเป็นหมาป่าที่อยู่ในร่างของแกะ (เทียบ มธ.17:15)
2286การเป็นที่สะดุดสามารถเกิดขึ้นได้โดยทางกฎหมาย หรือสถาบัน โดยความนิยมของคนหรือโดยความคิดเห็นของสาธารณชน
เพราะฉะนั้น พวกเขามีความผิดในเรื่องการเป็นที่สะดุดที่ให้การสนับสนุนกฎหมายหรือโครงสร้างของสังคม อันจะนำไปสู่การลดระดับทางศีลธรรม และทำลายการปฏิบัติศาสนกิจ
หรือนำไปสู่เงื่อนไขทางสังคมซึ่งทำให้การประพฤติปฏิบัติแบบคริสตชนที่สอดคล้องกับพระบัญญัติยากลำบาก หรือเป็นไปไม่ได้ในภาคปฏิบัติ โดยจะจงใจหรือไม่ก็ตาม เช่นเดียวกันกับความจริง ที่บรรดาผู้นำธุรกิจ
ได้สร้างกฎเกณฑ์อันนำไปสู่การฉ้อโกง บรรดาครูอาจารย์ที่ปลุกระดมลูกศิษย์ของตน หรือกับบรรดาผู้ที่เบี่ยงเบนค่านิยมทางศีลธรรมโดยผูกขาด ความคิดเห็นของสาธารณชน (พระสันตะปาปา ปีโอ ที่ 12, 1 มิถุนายน 1941)
2287ใครก็ตามที่ใช้อำนาจหน้าที่ของตนในลักษณะเช่นนี้ เพื่อจะนำคนอื่นให้ทำผิดจนเป็นความผิดของการเป็นที่สะดุด เขาจะต้องรับผิดชอบต่อความชั่วนั้น
ซึ่งเขาได้เห็นชอบทั้งโดยตรงหรือโดยอ้อม "จำเป็นต้องมีเหตุให้หลงผิด แต่วิบัติจงมีแก่ผู้ที่ก่อเหตุให้เกิดการหลงผิดนั้น" (ลก.17:1)
|
