|
การเป็นพยานของประวัติศาสตร์ศักดิ์สิทธิ์
259ในพระคัมภีร์การเล่าถึงเรื่องคาอิน พี่ชายฆ่าอาแบลผู้เป็นน้อง (เทียบ ปฐก.4:8-12) แสดงถึงว่าตั้งแต่แรกเริ่มประวัติศาสตร์มนุษย์ มนุษย์มีความโกรธฉุนเฉียวและอิจฉา
อันเป็นผลเนื่องมาจากบาปกำเนิด มนุษย์ได้กลายเป็นศัตรูของมนุษย์ด้วยกัน พระเจ้าได้ทรงประกาศถึงความชั่วร้ายของการที่พี่น้องฆ่ากันว่า เหตุใดเจ้าจึงโหดร้ายเช่นนี้
โลหิตน้องชายของเจ้าฟ้องขึ้นมาถึงเราเหมือนจะเรียกร้องให้แก้แค้น เจ้าจะต้องถูกสาปแช่ง ถูกขับออกไปจากที่นี่ ซึ่งชุ่มไปด้วยเลือดน้องชายเจ้า ประหนึ่งว่าพื้นดินอ้าปากรับเลือดจากมือของเจ้าไว้ (ปฐก.4:10-11)
2260พันธสัญญาระหว่างพระเจ้าและมนุษยชาตินั้นเตือนใจเราถึงพระพรของพระเจ้าต่อชีวิตมนุษย์และความรุนแรงฆ่าฟันกันของมนุษย์
โลหิตนั้นคือชีวิต...ผู้ใดปลิดชีวิตมนุษย์ เราจะลงโทษเขาถึงตาย เราจะทำลายสัตว์ที่ฆ่าเจ้าและจะลงโทษผู้ที่ฆ่าเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน
เพราะพระเจ้าทรงสร้างมนุษย์ตามพระฉายาของพระองค์ (ปฐก.9:5-6)
พันธสัญญาเดิมได้ถือเสมอว่าโลหิตเป็นเครื่องหมายศักดิ์สิทธิ์ของชีวิต (เทียบ ลนต.17:14) คำสอนนี้ยังคงจำเป็นในทุกยุคทุกสมัย
2261พระคัมภีร์ได้เจาะจงห้ามในพระบัญญัติประการห้าว่า อย่าประหารชีวิตผู้ปราศจากความผิดและคนสัตย์ธรรม (อพย.23:7) การฆ่าคนที่ปราศจากความผิดโดยจงใจ
ขัดกับศักดิ์ศรีของการเป็นมนุษย์ในข้อฉกรรจ์ ต่อกฎทอง และต่อความศักดิ์สิทธิ์บริสุทธิ์ของพระผู้สร้าง ธรรมบัญญัติที่ห้ามการฆ่าคนนี้มีความถูกต้องที่เป็นสากล คือ บังคับทุกคนและแต่ละคน เสมอเป็นนิตย์และทั่วทุกแห่งหน
2262ในบทเทศน์บนภูเขานั้น พระเยซูเจ้าทรงประกาศคำสอนว่า อย่าฆ่าคน (มธ.5:21) ทรงเสริมถึงการห้ามมิให้โกรธ เกลียด การแก้แค้น ยิ่งกว่านั้นอีก
พระคริสตเจ้าทรงเรียกร้องสาวกของพระองค์ให้ยื่นแก้มให้ตบอีกข้างหนึ่ง ให้รักศัตรูของตน (เทียบ มธ.5:22-39) พระองค์เองไม่ได้ทรงป้องกันตัวเองและได้ทรงกำชับเปโตร ให้เก็บดาบเข้าฝักเสีย (เทียบ มธ.26:52)
|
