กฎศีลธรรม

1950กฎศีลธรรมเป็นผลงานของพระปรีชาญาณ สามารถให้คำจำกัดความตามความหมายพระคัมภีร์ว่า เป็นคำสั่งสอนของบิดา เป็นวิชาครูของพระเจ้า เขียนกำหนดหนทางของมนุษย์ กฎเกณฑ์ซึ่งนำไปสู่ความบรมสุขที่สัญญาไว้ให้ ห้ามดำเนินในทางชั่ว ซึ่งทำให้เหินห่างจากพระเจ้าและความรักของพระองค์   กฎศีลธรรมนี้ ณ กาลครั้งหนึ่ง เคร่งครัดในคำสั่งสอนและหวานฉ่ำในคำมั่นสัญญา

1951กฎหมายเป็นกฎด้านความประพฤติที่ออกมาจากผู้มีอำนาจที่มีความสามารถในทัศนะของความดีส่วนรวม กฎศีลธรรมหมายถึงระเบียบที่มีเหตุผล     ตั้งขึ้นมาท่ามกลางสิ่งสร้างทั้งหลายเพื่อประโยชน์ของเขาและในทัศนะของจุดหมายปลายทางของเขาโดยพระอานุภาพ พระปรีชาญาณ ความดีของพระผู้สร้าง กฎทุกข้อพบความจริงเบื้องต้นและสุดท้ายในกฎถาวร กฎนั้นได้มีการประกาศและตั้งขึ้นโดยเหตุผลเสมือนเป็นการมีส่วนร่วมกับพระญาณสอดส่องของพระเจ้าผู้ทรงชีวิต พระผู้สร้างและพระมหาไถ่ของทุกคน "การจัดลำดับของเหตุผลนี่เองที่เรียกกันว่ากฎหมาย" (พระสันตะปาปา เลโอที่ 13)

มนุษย์เป็นสิ่งเดียวเท่านั้นท่ามกลางสิ่งสร้างทั้งหลายที่สามารถชื่นชมการเป็นผู้เหมาะสมที่จะได้รับกฎจากพระเจ้า  เป็นสัตว์ที่มีเหตุผล สามารถเข้าใจและแยกแยะได้   มนุษย์จะควบคุมความประพฤติของตนโดยการประเมินตนเองเกี่ยวกับเสรีภาพของตน และเหตุผลในความนบนอบที่สอนง่ายต่อผู้ซึ่งได้มอบหมายทุกอย่างแก่เขา

1952สำนวนต่างๆ ของกฎศีลธรรมนั้นแตกต่างกันไป และคำที่ใช้ทั้งหมดจัดขึ้นประสานสัมพันธ์กัน ได้แก่ กฎถาวร แหล่งที่มาของกฎทั้งปวงในพระเจ้า กฎธรรมชาติ กฎที่ได้รับการไขแสดง      ซึ่งรวมถึงกฎโบราณและกฎใหม่  หรือกฎแห่งพระวรสาร ท้ายสุดคือกฎของบ้านเมืองและของพระศาสนจักร

1953กฎศีลธรรมพบความสมบูรณ์และความเป็นหนึ่งเดียวในพระคริสตเจ้า  พระเยซูคริสตเจ้าในพระบุคคลทรงเป็นหนทางแห่งความสมบูรณ์ พระองค์เป็นจุดหมายของกฎ เพราะพระองค์เท่านั้นทรงสอนและให้ความชอบธรรมแห่งพระเจ้า "จุดหมายของธรรมบัญญัติก็คือองค์พระคริสตเจ้า ดังนั้น ทุกคนที่มีความเชื่อ จะได้รับความชอบธรรม" (รม.10:4)