โดยสรุป

1918"ไม่มีอำนาจใดที่ไม่มาจากพระเจ้า และอำนาจทั้งหลายที่มีอยู่ ก็ได้รับจากพระเจ้าทั้งสิ้น" (รม.13:1)

1919 ทุกชุมชนมนุษย์มีความต้องการผู้ทรงอำนาจเพื่อรักษาและพัฒนาตนเอง

1920"ประชาคมการเมืองและอำนาจในบ้านเมืองนั้นตั้งรากฐานอยู่บนธรรมชาติของมนุษย์ ดังนั้น...จึงมาจากระเบียบที่พระเจ้าได้ทรงกำหนดไว้แล้ว"  (พระศาสนจักรในโลกสมัยนี้ ข้อ 74.3)

1921อำนาจถูกใช้ในลักษณะที่ถูกต้อง ถ้ามีการตั้งใจที่จะบรรลุถึงความดีส่วนรวมของสังคม เพื่อบรรลุถึงสิ่งนี้ต้องใช้วิธีการที่เป็นที่ยอมรับได้ทางศีลธรรม

1922ความแตกต่างของระบอบการเมืองเป็นสิ่งถูกต้อง โดยมีข้อแม้ว่า ระบอบการเมืองเหล่านั้นสอดคล้องกับความดีของหมู่คณะ

1923ต้องใช้อำนาจทางการเมืองภายในขอบข่ายของระเบียบทางศีลธรรมและรับประกันเงื่อนไขต่างๆของการใช้อิสรภาพ

1924ความดีส่วนรวมนั้นรวมถึง "สภาพความเป็นอยู่ทางสังคมทั้งหมด ซึ่งอำนวยให้หมู่คณะตลอดจนสมาชิกแต่ละคนบรรลุถึงยอดความปรารถนาได้อย่างสมบูรณ์ และง่ายยิ่งขึ้น"      

(พระศาสนจักรในโลกสมัยนี้ ข้อ 26.1)

1925ความดีส่วนรวมนั้นประกอบด้วยองค์ประกอบสามประการคือ    การให้ความเคารพและการสนับสนุนสิทธิพื้นฐานของบุคคล ความสมบูรณ์พูนสุขหรือการพัฒนาทรัพยากรทางจิตใจและสิ่งไม่ถาวรของสังคม สันติสุขและความปลอดภัยของกลุ่มและของสมาชิกของตน

1926ศักดิ์ศรีของบุคคลมนุษย์นั้นหมายถึงการแสวงหาความดีส่วนรวม แต่ละคนมีหน้าที่ที่จะใช้เพื่อกระตุ้นและค้ำจุนสถาบันต่างๆ ซึ่งเอื้อต่อการทำให้เงื่อนไขชีวิตของมนุษย์ดียิ่งขึ้น

1927เป็นหน้าที่ของรัฐที่จะปกป้องและสนับสนุนความดีส่วนรวมของสังคมพลเมือง ความดีส่วนรวมของครอบครัวมนุษย์เรียกร้องให้จัดตั้งองค์การนานาชาติ