1870 "พระเจ้าได้ทรงปล่อยให้มนุษย์ทุกคนไม่เชื่อฟังพระองค์ เพื่อจะได้แสดงพระกรุณา" (รม.11:32)
1871บาปเป็น "ถ้อยคำ การกระทำ หรือความต้องการที่ตรงข้ามกับธรรมบัญญัตินิรันดร์" เป็นการทำเคืองพระทัยพระเจ้า
ลุกขึ้นต่อต้านพระเจ้าโดยไม่เชื่อฟัง ซึ่งตรงข้ามกับความนบนอบเชื่อฟังของพระคริสตเจ้า
1872บาปเป็นการกระทำที่ขัดกับเหตุผล มันทำร้ายธรรมชาติของมนุษย์และทำลายการพึ่งพาอาศัยกันของมนุษย์
1873รากเหง้าของบาปทั้งปวงนั้นอยู่ในใจมนุษย์ ประเภทและความหนักของบาปวัดได้โดยพิจารณาถึงจุดประสงค์ของการกระทำเป็นสำคัญ
1874การเลือกโดยอิสระ นั่นคือ โดยรู้ตัวและเต็มใจ ทำสิ่งที่ขัดกับธรรมบัญญัติของพระเจ้าและจุดหมายสูงสุดของมนุษย์นั้น เป็นการกระทำบาปหนัก มันทำลายความรักในตัวเรา
ซึ่งปราศจากสิ่งนี้ ความบรมสุขถาวรเป็นสิ่งเป็นไปไม่ได้ ถ้าไม่สำนึกผิด ก็นำไปสู่ความตายนิรันดร์
1875บาปเบา ทำให้เกิดความวุ่นวายทางศีลธรรมที่ปรับปรุงแก้ไขใหม่ได้โดยทางความรักซึ่งทำให้เรามีชีวิตได้
1876การทำบาปซ้ำๆ ซากๆ แม้เป็นบาปเบา ก็ก่อให้เกิดพยศชั่ว ซึ่งทำให้เกิดบาปต้นได้
|