|
1849บาปเป็นการทำผิดขัดต่อเหตุผล ความจริงและมโนธรรมที่ถูกต้อง เป็นการล่วงเกินต่อความรักแท้จริง ต่อพระเจ้า และต่อเพื่อนบ้านอันเนื่องมาจากการยึดติดกับทรัพย์สมบัติบางอย่าง
บาปทำร้ายธรรมชาติของมนุษย์และทำลายความเป็นปึกแผ่นของมนุษย์ ได้มีการให้คำจำกัดความว่า "เป็นคำพูด การกระทำ หรือความต้องการที่ตรงข้ามกับธรรมบัญญัติถาวร" (นักบุญออกัสติน - นักบุญโทมัส อไควนัส)
1850บาปเป็นการทำผิดต่อพระเจ้า "ข้าพเจ้าได้ทำบาปขัดสู้กับพระองค์ สิ่งซึ่งเป็นความชั่วร้ายต่อสายพระเนตรของพระองค์นั้น ข้าพเจ้าได้กระทำลงไปแล้ว" (สดด. 51:4)
บาปขัดสู้ความรักของพระเจ้าที่มีต่อเรา และทำให้ใจเราเหินห่างจากความรักของพระองค์ ดังเช่นบาปแรก เป็นการไม่นบนอบเชื่อฟัง เป็นขบถต่อพระเจ้า อันเนื่องมาจากน้ำใจที่จะกลายเป็น "เหมือนพระเจ้า" (ปฐก.3:5)
โดยการรู้จักและกำหนดความดีและความชั่ว เพราะฉะนั้นบาปจึงเป็น "ความรักต่อตนเองจนกระทั่งถึงกับสบประมาทพระเจ้า" เป็นการยกย่องตนเอง บาปนั้นเป็นไปในทิศทางตรงกันข้ามกับการนบนอบเชื่อฟังของพระเยซูเจ้า
ซึ่งทำให้ความรอดสมบูรณ์ไป (เทียบ ฟป.2:6-9)
1851ในพระมหาทรมานนั้นเองเมื่อพระเมตตาของพระคริสตเจ้าจะมีชัยเหนือบาป ซึ่งบาปแสดงให้เห็นความรุนแรงของมันและมีหลายรูปแบบคือ ความดื้อรั้น ความเกลียดชัง การฆ่าคน
การปฏิเสธและการสบประมาทจากฝ่ายบรรดาหัวหน้าและประชาชน ความขี้ขลาดของปีลาต และความโหดเหี้ยมของบรรดาทหาร
การทรยศของยูดาส ที่สาหัสมากสำหรับพระเยซูเจ้า คือการปฏิเสธของเปโตร การถูกบรรดาสาวกละทิ้ง อย่างไรก็ตาม ในวาระแห่งความมืดและของเจ้านายแห่งโลกนี้ เครื่องบูชาพระคริสตเจ้ากลายเป็นแหล่งท่อธารอย่างลับๆ ซึ่งเราได้รับการอภัยบาป และพระหรรษทานอย่างไม่รู้หมดสิ้น
|
