บาป

1. ความเมตตาและบาป

1846พระวรสารเป็นการไขแสดงถึงพระเมตตาของพระเป็นเจ้าต่อคนบาป โดยทางพระเยซูคริสตเจ้า เทวดาประกาศข่าวดีแก่ยอแซฟว่า "ท่านจะตั้งชื่อว่า เยซู บุตรนั้นจะช่วยกอบกู้ประชากรของพระองค์ให้พ้นจากบาป" (มธ.1:21) เรียกได้ว่าเป็นสิ่งเดียวกันคือบูชาศีลมหาสนิท ศีลศักดิ์สิทธิ์แห่งการไถ่บาป "นี่คือโลหิตของเรา อันเป็นหลักฐานมิตรภาพใหม่ โลหิตนี้จะหลั่งไหลเพื่อชำระบาปของมนุษย์จำนวนมาก" (มธ.26:28)

1847นักบุญออกัสติน กล่าวว่า "พระเจ้าซึ่งได้ทรงสร้างเรามาโดยปราศจากเรา แต่ไม่ได้ทรงพระประสงค์ช่วยเราให้รอดโดยปราศจากเรา" การรับพระเมตตาของพระองค์นั้นเรียกร้องการยอมรับความผิดจากฝ่ายของเรา   "ถ้าเรากล่าวว่า เราไม่มีบาป เรากำลังหลอกตนเอง และ ความจริง ไม่อยู่ในเราพระองค์ทรงซื่อสัตย์ และทรงเที่ยงธรรม ถ้าเราสารภาพบาป พระองค์จะทรงอภัยบาปของเรา และจะทรงชำระเราให้สะอาดจากความอธรรมทั้งปวง" (1ยน.8-9)

1848ตามที่นักบุญเปาโล ยืนยันว่า "ที่ใดบาปทวีขึ้น ที่นั่นพระหรรษทานก็ยิ่งทวีขึ้นมากกว่า" (รม.5:20) แต่ที่จะเป็นเช่นนั้นพระหรรษทานต้องเผยแสดงบาปให้ปรากฏ จนเปลี่ยนหัวใจของเราและเราได้รับพระหรรษทาน "ที่นำไปสู่ชีวิตนิรันดร เดชะพระเยซูคริสต์ องค์พระผู้เป็นเจ้าของเรา" (รม.5:21) เหมือนเช่นนายแพทย์ซึ่งตรวจบาดแผลก่อนให้ยา พระเจ้าก็ทรงประทานแสงสว่างทรงชีวิตเหนือบาปด้วยพระวาจาและพระจิตของพระองค์ สมเด็จพระสันตะปาปา ยอห์น ปอล ที่ 2 กล่าวว่า

การกลับใจจำเป็นต้องมีการสำแดงบาปให้เห็นกระจ่าง ในการกลับใจเองก็มีการพิพากษาตัดสินภายในของมโนธรรมอยู่แล้ว เราจะมองเห็นได้ว่า นี่เป็นเครื่องพิสูจน์ถึงการปฏิบัติงานของพระจิตแห่งความจริง ณ ส่วนลึกสุดในตัวมนุษย์ และในเวลาเดียวกันก็กลายเป็นการเริ่มต้นของการประทานพระหรรษทานและความรักครั้งใหม่ คือ  "ท่านจงรับพระจิต" ดังนี้ในการ "สำแดงบาปให้เห็นกระจ่าง" เราจึงได้พบพระคุณสองชั้นคือ พระคุณด้านความจริงแห่งมโนธรรม และพระคุณด้านความแน่ใจในการไถ่กู้  พระจิตแห่งความจริงเป็นองค์พระผู้บรรเทา (พระจิตเจ้า 31:2)