โทษของบาป

1472เพื่อเข้าใจคำสอนและข้อปฏิบัตินี้ของพระศาสนจักรจำเป็นต้องคำนึงไว้ว่า บาปมีผลสองอย่าง บาปหนักทำให้เราขาดการมีชีวิตเป็นหนึ่งกับพระเจ้า และดังนั้นทำให้เราไม่สามารถได้รับชีวิตนิรันดร์ซึ่งการขาดนั้นเรียกว่า "โทษนิรันดร" ของบาป อีกแง่หนึ่งคือ ทุกบาป รวมทั้งบาปเบาด้วย ก่อให้เกิดการติดใจอย่างไม่ถูกต้องกับสิ่งสร้างที่เป็นภัย ซึ่งจำเป็นที่จะต้องชำระตัวให้บริสุทธิ์ ไม่ว่าจะอยู่ในโลกนี้หรือหลังความตาย ในสถานะที่เรียกกันว่าไฟชำระ การชำระตนให้บริสุทธิ์เช่นนั้นปลดปล่อยให้พ้นจากสิ่งที่เรียกว่า "โทษชั่วคราว" ของบาป โทษสองชนิดนี้ต้องไม่คิดว่าเป็นการแก้แค้นลงโทษจากพระเจ้าซึ่งทรงกระทำภายนอก แต่โทษนั้นมาจากสภาพของบาปนั้นเอง การกลับใจซึ่งออกมาจากความรักที่ร้อนรนสามารถบรรลุถึงการชำระตนให้บริสุทธิ์โดยสมบูรณ์ของคนบาป ดังนี้จึงไม่มีโทษอื่นใดเหลืออยู่ (DS 1712-1713)

1473การรับอภัยบาป และการที่เราคืนดีเป็นหนึ่งเดียวกับพระเจ้านำมาซึ่งการยกโทษนิรันดร์ของบาป แต่โทษชั่วคราวของบาปยังคงอยู่ คริสตชนต้องมานะพยายามที่จะทนทุกข์อย่างอดทนและการทดลองต่างๆ ของชีวิต เราต้องยอมรับโทษชั่วคราวของบาปนี้ว่าเป็นพระหรรษทาน เมื่อวันนั้นจะมาถึง เราจะเผชิญหน้ากับความตายอย่างสงบ ในถอด "มนุษย์เก่า" ทิ้งเสียอย่างเด็ดขาด และสวมใส่ "มนุษย์ใหม่" แทน โดยปฏิบัติเมตตากิจ การสวดอธิษฐานและการปฏิบัติการใช้โทษบาปอื่นๆ (อฟ.4:22,24)