โดยสรุป

592พระเยซูเจ้ามิได้ทรงล้มเลิกธรรมบัญญัติแห่งภูเขาซีนาย แต่ได้ทรงปฏิบัติให้สำเร็จไป (เทียบ มธ.5: 17-19) ด้วยความสมบูรณ์พร้อม (เทียบ ยน.8:46) ถึงขนาดที่ได้ทรงเผยแสดงความหมายอันเป็นอันติมะในธรรมบัญญัติ (เทียบ มธ.5:33) และได้ทรงไถ่โทษผิดทั้งปวงที่มีต่อผู้กระทำต่อธรรม-บัญญัตินั้น (เทียบ มธ.9:15)

593พระเยซูเจ้าทรงให้ความเคารพต่อพระวิหาร โดยเสด็จไปที่นั่นในวันฉลองของชาวยิว เมื่อมีการจาริกแสวงบุญ  และได้ทรงรักพระเคหาของพระเจ้าท่ามกลางมนุษย์แห่งนี้ด้วยความรักอย่างหวงแหน พระวิหารคือภาพอุปมาล่วงหน้าแห่งธรรมล้ำลึกของพระองค์ หากว่าพระองค์จะได้ประกาศถึงความพินาศของพระวิหาร ก็เพื่อให้เป็นที่ประจักษ์ถึงการที่พระองค์เองทรงถูกประหาร และการเข้าสู่ยุคใหม่ในประวัติศาสตร์แห่งความรอด ซึ่งพระวรกายของพระองค์จะเป็นพระวิหารในขั้นสุดท้าย

594พระเยซูเจ้าได้ทรงกระทำกิจการ เช่น การยกโทษบาป ซึ่งเป็นการแสดงให้เป็นที่ประจักษ์ว่าพระองค์คือพระเจ้าผู้ช่วยให้รอดของพระองค์เอง (เทียบ ยน.5:16-18) ชาวยิวบางคน ซึ่ง-เมื่อได้ตระหนักว่านี่คือพระเจ้าผู้มาบังเกิดเป็นมนุษย์" (เทียบ ยน.1:14) ก็มองเห็นไปว่าพระเยซูคือ "มนุษย์ที่ยกตนเป็นพระเป็นเจ้า" (ยน.10:33) และได้พิพากษาตัดสินว่าพระองค์คือผู้บังอาจหมิ่นพระเจ้า