|
574นับแต่วาระแรกเริ่มของการเข้ารับหน้าที่ของพระเยซูท่ามกลางสาธารณชน พวกฟาริสีและพรรคพวกของกษัตริย์เฮโรด ร่วมกับพวกปุโรหิตและธรรมาจารย์
ก็ได้ตกลงกันไว้แล้วว่าจะสังหารพระองค์เสีย (เทียบ มก.3:6; 14:1) จากพฤติการณ์ของพระองค์บางประการ การขับไล่ปีศาจ การยกโทษบาป การรักษาคนเจ็บในวันสับบาโต การตีความหมายในแบบแปลกๆ
ไม่เหมือนใครของคำสั่งสอนเรื่องความบริสุทธิ์ในธรรมบัญญัติ
การคุ้นเคยเป็นกันเองกับคนเก็บภาษีและคนบาปที่รู้กันทั่วไป (เทียบ มธ.12:24; มก.2:7,14-17; 3:1-6; 7:14-23) สำหรับคนบางคนที่มีเจตนาร้าย พระเยซูจึงดูเหมือนกับว่าเป็นผู้ที่มีปีศาจอยู่ในตัว (เทียบ มก.3:22; ยน.8:48; 10:20) พวกเขากล่าวโทษพระองค์ว่าหมิ่นประมาทพระเจ้า และเป็นประกาศกจอมปลอม ซึ่งถือเป็นอาชญากรรมทางศาสนา ซึ่งพระธรรมบัญญัติลงโทษถึงประหารชีวิตในรูปของการขว้างปาด้วยก้อนหิน (เทียบ มก.2:7; ยน.5:18; 7:12,52; 8:59; 10:31,33)
575ดังนั้น การกระทำมากมายหลายประการ และพระวาจาของพระเยซูจึงเป็น "เครื่องหมายที่จะถูกโต้แย้ง" (ลก.2:34) สำหรับผู้มีอำนาจทางศาสนาในกรุงเยรูซาเล็ม
บุคคลซึ่งพระวรสารนักบุญยอห์นเรียกเสมอๆ ว่า "พวกยิว" (เทียบ ยน.1:19; 2:18; 5:10; 7:13; 9:22; 18:12; 19:38; 20:19)มากยิ่งกว่าสำหรับประชากรของพระเจ้าโดยทั่วๆ ไปเสียอีก (ยน.7:48-49) แน่นอน
การติดต่อของพระองค์กับพวกฟาริสีมิได้เป็นไปในเชิงขัดแย้งแต่อย่างเดียวเท่านั้น พวกฟาริสีเองเป็นผู้เตือนพระองค์ให้คำนึงถึงอันตรายที่กำลังจะมาถึง (เทียบ ลก.13:31) พระเยซูเจ้าก็ทรงยกย่องพวกฟาริสีบางคน เช่น
ธรรมาจารย์ที่กล่าวถึงใน มก.12:34 และเคยเสวยพระกระยาหารหลายครั้งในบ้านของฟาริสี (เทียบ ลก.7:36; 14:1) พระเยซูทรงยืนยันหลักคำสั่งสอน
ซึ่งแบ่งปันโดยอภิชนทางศาสนาแห่งประชากรพระเจ้าผู้นี้ เช่น การคืนชีพจากบรรดาผู้ตาย (เทียบ มธ.6:18) รูปแบบต่างๆ แห่งกิจศรัทธา (การให้ทาน การอดอาหาร และการภาวนา) (เทียบ มธ.6:18) และความเคยชินในการเรียกพระเจ้าว่าพระบิดา ลักษณะที่เป็นศูนย์กลางแห่งบัญญัติเรื่องความรักต่อพระเจ้าและต่อเพื่อนมนุษย์ (เทียบ มก.12:28-34)
576ในสายตาของคนเป็นจำนวนมากในอิสราเอล พระเยซูเจ้าดูเหมือนจะทรงมีพฤติกรรมที่ต่อต้านสถาบันสำคัญๆ ของประชากรที่ได้รับการเลือกสรรถ
๏ การนอบน้อมต่อธรรมบัญญัติในกฎข้อบังคับที่เขียนไว้เป็นลายลักษณ์อักษรอย่าง ครบถ้วน และ -สำหรับฟาริสี- ในการตีความของธรรมประเพณีที่ถ่ายทอดกันมาด้วยวาจา
๏ ลักษณะเป็นศูนย์กลางของมหาวิหารกรุงเยรูซาเล็ม ในฐานะสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ อันเป็นที่ประทับของพระเจ้า ในลักษณะที่ทรงโปรดปรานเป็นพิเศษถ
๏ ความเชื่อในพระเจ้าหนึ่งเดียว ซึ่งไม่มีมนุษย์คนใดจะสามารถแบ่งปันโรจนาการได้
|
