228"จงฟังเถิด ชาวอิสราเอล พระผู้เป็นเจ้า พระเจ้าของเราทั้งหลายเป็นพระเจ้าเดียว" (ฉธบ.6:4; มก.12:19)    "จำเป็นที่องค์พระผู้ดำรงอยู่สูงสุด จะต้องมีหนึ่งเดียว กล่าวคือ หาผู้ใดเทียบเทียมมิได้...  หากพระเจ้ามิได้มีหนึ่งเดียว ก็ไม่ใช่พระเจ้า" (PL 2,274)

229ความเชื่อในพระเจ้าชักนำเราให้หันหาพระเจ้าแต่พระองค์เดียว ประหนึ่งหันหาบ่อเกิดแรกเริ่มเดิมที และจุดหมายปลายทางสุดท้ายของเรา และไม่พึงพอใจในสิ่งใดนอกจากพระองค์ทั้งไม่หาสิ่งใดมาแทนที่พระองค์

230พระเจ้า -เมื่อทรงสำแดงพระองค์- ยังคงเป็นธรรมล้ำลึกอันพรรณนามิได้ "หากเธอเข้าใจพระองค์ ก็คงจะไม่ใช่พระเจ้า" (น.ออกัสติน; PL 38,663...)

231พระเจ้าแห่งความเชื่อของเราทรงเผยแสดงพระองค์ในฐานะองค์พระผู้ดำรงอยู่ ทรงแสดงพระองค์ให้เป็นที่รู้จักในฐานะองค์พระ "ผู้บริบูรณ์ในการให้อภัย และในความสัตย์ซื่อ" (อพย.34:6) การดำรงอยู่ของพระองค์นั้นเองคือความจริงและความรัก