( จากหนังสือทำวัตรเล่ม 2 เทศกาลมหาพรต และเทศกาลปัสกา )
บทอ่านจากคำบรรยายเพลงสดุดี โดยนักบุญ ออกัสติน พระสังฆราช

“ข้าแต่พระเจ้า ข้าพเจ้าร้องหาพระองค์ โปรดสดับฟังข้าพเจ้า” นี้เป็นบทภาวนาที่เราทุกคนใช้่ได้ นี้ไม่ใช่คำภาวนาของข้าพเจ้า แต่เป็นคำภาวนาของพระคริสตเจ้าทั้งครบ ที่ถูกต้องคือเป็นคำภาวนาในนามพระวรกายของพระองค์ ขณะที่พระเยซูคริสตเจ้าอยู่ในโลก ทรงอธิษฐานในธรรมชาติมนุษย์ของพระองค์และภาวนาต่อพระบิดา ในนามพระวรกายของพระองค์ และขณะที่พระองค์ทรงอธิฐาน พระโลหิตหลั่งจากพระวรกายของพระองค์ตามที่มีเขียนไว้ในพระคัมภีร์ว่า “พระเยซูเจ้าทรงอธิฐานด้วยใจร้อนรน และเหงื่อออกเป็นโลหิต” พระโลหิตไหลหลั่งจากพระวรกายทั้งครบนี้ไม่ใช่อะไรอื่น นอกจากการเป็นมรณสักขีของพระศาสนจักรทั้งครบ ?

“ข้าแต่พระเจ้า ข้าพเจ้าร้องหาพระองค์ โปรดสดับฟังข้าพเจ้า โปรดฟังคำภาวนาของข้าพเจ้า เมื่อข้าพเจ้าเรียกหากพระองค์” ท่านคิดว่าเสียงร้องนั้นเงียบไปแล้วหรือ เมื่อท่านกล่าวว่า “ข้าพเจ้าได้ร้องหาพระองค์” ท่านได้ส่งเสียงร้องแล้ว อย่าเพิ่งรู้สึกท่านหมดกังวล ถ้าความเจ็บปวดสิ้นสุดลง เสียงร้องของท่านก็สิ้นสุด แต่ถ้าพระศาสนจักรพระวรกายของพระคริสตเจ้า ต้องทนความเจ็บปวดจนถึงวาระสุดท้าย ท่านจะไม่ต้องร้องแต่เพียงว่า “ข้าพเจ้าร้องหาพระองค์ โปรดสดับฟังข้าพเจ้า” แต่ยังต้องร้องต่อด้วยว่า “โปรดสดับฟังคำภาวนาของข้าพเจ้า เมื่อข้าพเจ้าเรียกหาพระองค์”

“ขอให้คำภาวนาของข้าพเจ้า ขึ้นไปเฉพาะพระพักตร์พระองค์ดุจควันกำยาน ขอให้การยกมือขึ้นของข้าพเจ้า จงเป็นการถวายบูชาในยามเย็นด้วย”

คำภาวนานี้ โดยทั่ว ๆ ไปคริสตชนเจ้าใจว่าเป็นของพระคริสตเจ้า ผู้ทรงเป็นศีรษะ เมื่อกลางวันคล้อยไปสู่เวลาค่ำแล้ว พระเจ้าได้ทรงมอบชีวิตของพระองค์ สิ้นพระชนม์บนไม้กางเขน แต่จะทรงเอาชีวิตนั้นคืนมาใหม่ พระองค์ไม่ได้เสียชีวิต ซึ่งจะเป็นการขัดต่อน้ำพระทัยของพระองค์ ในที่นี้เราถือว่าเป็นสัญลักษณ์ มีส่วนใดบ้างในพระองค์ผู้ถูกแขวนอยู่บนไม้กางเขน ไม่ใช่ส่วนที่ได้รับจากเรา ?  พระเป็นเจ้าพระบิดาเจ้าจะทรงทอดทิ้งพระบุตรแต่องค์เดียวได้อย่างไร ในเมื่อพระบุตรทรงเป็นพระเจ้าพร้อมกับพระองค์ ? พระคริสตเจ้าทรงตรึงความอ่อนแอของเราบนไม้กางเขน ( ตามที่นักบุญเปาโลกล่าวว่า “ธรรมชาติเก่าของเราถูกตรึงกางเขนพร้อมกับพระองค์” ) พระองค์ทรงร้องด้วยเสียงในธรรมชาติมนุษย์ว่า “ข้าแต่พระเจ้า ข้าแต่พระเจ้า เหตุไฉนพระองค์จึงทรงทอดทิ้งข้าพเจ้าเล่า ? ”

การบูชายามเย็นก็คือ พระทรมานของพระคริสตเจ้า กางเขนของพระองค์การถวายบูขาที่นำความรอด บูชายัญที่พอพระทัยพระเป็นเจ้า ในการกลับคืนพระชนม์ชีพของพระองค์ได้ทรงนำให้บูชายามเย็นเป็นบูชายามเช้า คำภาวนาที่ถวายในบรรยากาศแห่งความศักดิ์สิทธิ์ จากหัวใจที่ซื่อสัตย์ลอยขึ้นดุจควันกำยานจากแท่นบูชาศักดิ์สิทธิ์ ไม่มีสิ่งใดส่งกลิ่นหอมเท่ากลิ่นหอมของพระเจ้า ขอให้ผู้มีความเชื่อ จงได้รับส่วนแบ่งในกลิ่นหอมนี้

ฉะนั้น นักบุญเปาโลจึงได้กล่าวว่า “ธรรมชาติเก่าของเราถูกตรึงกางเขนพร้อมกับพระองค์ เพื่อทำลายร่างกายที่มีบาปของเรา เพื่อว่าเราจะไม่เป็นทาสของบาปอีกต่อไป”